Τέλος εποχής
ΜΑΡΤΙΑ
Μιλώντας για το χθες
για το βάρβαρο
τέλος μιας εποχής,
σκιρτώ!
Μιλούσα μα δεν ακουγόμουν.
Ήταν όνειρο με τη Μόρα να με βαραίνει αμείλικτα, είπα.
Θυμός, μοιάζει θυμός η ανάγκη μου,
να σηκώσω το βλέμμα
να κοιτάξω στα μάτια την άβυσσο
να φωνάξω πως θα
μείνει μα για λίγο η φωτιά προσπερνώντας
με.
Μόρες, υπάρχουν πολλές
στα μονοπάτια που ορίζουν
των ανθρώπων τα βήματα.
Εκατέρωθεν
λάμπει η άσπιλη δύναμη
της ψυχής που φωνάζει
«βοήθεια»
μα ακούει της καρδιάς
της ο χτύπος.
Ποιός της μένει;
Της επιβίωσης ο βόμβος κι η βεβαιότητα
πως στις κορφές των βουνών πρωτοαχνοφένεται η Άνοιξη.
ΚΑΤΕΡΙΝΗ 2019
