Σε ξύλινο θρονί δυο κορμιά,
Μαθαίνουν, ψηλαφούν, ανιχνεύουν.
Λες πως πονάνε έτσι όπως σμίγουν.
Κοφτές ανάσες και ονόματα,
Χίλιες φορές ειπωμένα,
Καινούρια.
Πώς μοιάζουν τώρα τρυφερά παιδιά
Σαν σε γαλήνιο ύπνο δίχως όνειρα!
Κανείς να μη γελιέται, θα ξυπνήσουν,
Θα θυμηθούν πως πρέπει να ματώσουν.
Πάνω απ’ το σπασμένο κορμί μιας κούκλας
Πάνω απ’ τη στραπατσαρισμένη αξιοπρέπεια
ενός ξύλινου στρατιώτη.
Θα είναι πάλι αγέννητοι, πρωτόγονα αγέννητοι
Σαν ξένοι,
Σαν εχθροί, Δον Κιχώτες.
Θ’ αρκούσε σ’ εκείνο το θρονί να αγκαλιαστούν ξανά.
Να γεννηθούν.
