Τρίτη, 29 Μάρτιος 2011 14:41 πηγή: pierialife
Η Μίνα μέσα από το δεύτερο βιβλίο της έκανε την υπέρβαση. Πιο ώριμη και κατασταλαγμένη ποιητικά, μας παρουσιάζει μια Ποίηση σύνθετη όπως αυτή γνωρίζει. Όπως γράφει και στον πρόλογο του νέου βιβλίου της, η κυρία Καίτη Λειβαδά, εκδότρια της «Νέας Αριάδνης» , είναι ένας ποιητικός χείμαρρος που ξαφνιάζει με τη πολυθεματικότητα της έμπνευσης αλλά και με το πόσο γρήγορα από πέρυσι η ποιήτρια έχει προχωρήσει σε βάθος σκέψης και σε λεπτές φωτοσκιάσεις του συναισθήματος. Υπάρχει η ίδια λυρική διάθεση αλλά διατυπώνεται με ένα αβίαστο, πλούσιο και χυμώδες νέο λεξιλόγιο, με ποικίλα ευρηματικά νοήματα ακόμα και με ζωηρή εικονοπλασία και πολυδιάστατα σχήματα για να εκφραστούν αδίστακτα τα βιώματα και οι σκέψεις της ποιήτριας, οι εμπειρίες και οι σχέσεις οι στιγμές της ζωής.»
Θα συμφωνήσω με τη κυρία Λειβαδά ότι η Μίνα δεν προσπερνά τη ζωή αλλά τη βιώνει, τη παρατηρεί και αφήνεται να διεισδύσει σ’ αυτή μέσα από τους στίχους της.
Αντικατοπτρισμός
Τι τρόμος!
σαν διαβαίνουμε της ψυχής το κεφαλόσκαλο.
Καθρέπτης πανώριος εκεί
(πανούργα που είναι η ζωή!)…
και τα βήματα μετεωρούν ,
σαν σκιαγμένα παιδιά,
στον αντικατοπτρισμό της.
Κι όσα γεννήθηκαν στο Φως;
Πώς μοιάζουν σκοτεινές αντανακλάσεις του;
Να δεις που η διάθλαση λειτούργησε στρεβλά,
σαν κάτι αλήθειες που τις ντύνουμε μισές
και τέλος τις γυμνώνουμε ασχολίαστες
και θάβονται άκλαφτες και μόνες.
Ούτε ένας δεν υπάρχει να θρηνήσει το χαμό τους
ούτε απ’ οδύνη να λουστεί στο χώμα,
ούτε ένας να ντραπεί για τον στρεβλό
αντικατοπτρισμό τους.
(εις μνήμην Δημήτριου Λιαντίνη)
Όπως γράφει και η ποιήτρια Σοφία Στρέζου κάνοντας την αισθητική ανάλυση της δεύτερης συλλογής «Η Μίνα είναι η ποιήτρια που σχηματοποιεί τα μορφώματα και γίνονται ποίηση στις χαρτογραφήσεις των ορίων, στα ορόσημα υπερβατικής συμπεριφοράς, που πια δεν πληγώνει, αντίθετα λυτρώνει τον ποιητή. Κοιτάζει κατάματα το αναγνωστικό κοινό και στέκεται όχι απέναντι, αλλά δίπλα στις λέξεις της, υπερασπιζόμενη τα «θέλω» της για να πει ακριβώς εκείνα που θέλει να πει. Δεν θα βρούμε στην γραφή της σκηνικά άγνωστα, καθώς βρίσκουμε στα λόγια της χαραυγές που μαζί τους ξυπνήσαμε κι εμείς. Κι όσα το σφουγγάρι μάζεψε τώρα το στραγγίζει στην αρχή του νέου της ταξιδιού. Τινάζεται από πάνω της όλο εκείνο το δέρμα που γδάρθηκε στις αναπόφευκτες διαδρομές. Δεν λησμονά, πως άλλωστε να λησμονηθεί ο φόβος κι η θλίψη άρνησης του ονείρου, νύχτες που η σελήνη αντικατοπτρίζει σκέψεις επουλωμένες πια, γιατρεμένες από τα όμορφα που στήθηκαν στο οικοδόμημα της ποίησης. Με νέες φόρμες αντικαθιστά τους τίτλους με αποστάγματα, στα ικριώματα των στίχων. Εισάγει μια νέα ακολουθία στην ολοκλήρωση της θεματολογίας, καθοδηγούμενη από την δυνατότερη δυνατή ανάγκη να κρυσταλλώσει τον λόγο σε μια γραμμή μόνο, για την ποιητική παραπομπή, μετρώντας ένα - ένα τ' αστέρια που φωτίζουν τον δρόμο της. Στα τοπία της δεν υπάρχουν τελείες, αλλά αποσιωπητικά, που συνοψίζουν την συνέχεια των μεθυσμένων ιστοριών, που δεν έληξαν, αλλά κατ' εξακολούθηση διαπράττονται, απενοχοποιημένες από στεγανά και πρότυπα, που άλλοι εμφύσησαν κι έντυσαν κυτταρικούς ιστούς, τίκτοντας την εξελικτική αναζήτηση στον αέρα. Μόνον που εκεί όλα πληρώνουν ακριβά το τίμημα ανεξάρτητης και προσωπικής ενδελέχειας για ένα και μοναδικό άγγιγμα. Να χωρέσουν οι στίχοι σ' ανατολή και δύση καταργώντας ερινύες ή μεταπλάσσοντας την παλιά σκουριά σε ανοξείδωτο κράμα ώστε να παραμείνει αλώβητο στις οξειδώσεις του χρόνου. Είναι η ανάμιξη μ' ένα παρελθόν που πέρασε σε διαλεκτική με την μνήμη μπροστά στον καθρέφτη της ομηρίας.». Ακόμη τη χαρακτήρισε ανάρμοστη, απροσάρμοστη στα ραγίσματά του, αντανακλάται στα σπασμένα κομμάτια, στις φωνές που έρχονται και ξαναφεύγουν, στις συγκρούσεις που ματαιοπονούν κομματισμένες ψυχές.
Με ένα όμορφο ποίημα από το «Μονόλογος από το Α ως το Ω του ΑγαπΩ»
Ζ
Ζωή,
ζωντανεύω,
ζητώ σε,
ζητιανεύω,
ζήλεψα,
ζύγωσε.
Ζήτα με,
όπως κι εγώ.
Σας αφήνω λοιπόν φίλοι αναγνώστες και εραστές της Ποίησης να ταξιδέψετε μέσα από τα ογδόντα ποιήματα της Μίνας Παπανικολάου. Ξεχωριστά, μοναδικά, με τη σφραγίδα της προσωπικής της δημιουργίας που το καθένα αντικατοπτρίζει τη σελήνη και τη ψυχή της . Κι όλοι μαζί ας σταθούμε συνοδοιπόροι στη διαδρομή μέχρι το επόμενο. Γιατί για μένα η Μίνα Παπανικολάου βρίσκεται σε μια πορεία ανοδική, παραγωγική, δημιουργική και έχει μέλλον. Είναι ευχάριστο για τη Πιερία μας που έχει στο πολιτιστικό δυναμικό νέους δημιουργούς σαν τη Μίνα και μπορεί να περηφανεύεται για τους ανθρώπους του Πολιτισμού που μπορούν- αν θέλει- να γίνουν οι καλύτεροι πρεσβευτές. Η Ιστορία, οι φυσικές ομορφιές , ο Όλυμπος , η απέραντη θάλασσα μπορούν να προβληθούν από τους ντόπιους Δημιουργούς του. Από τους Ποιητές, τους συγγραφείς, τους φωτογράφους, τους ηθοποιούς….
Καλοτάξιδο αγαπητή Μίνα κι ας ευχηθούμε η επόμενη σελήνη σου να έχει τα πιο όμορφα χρώματα……..
Φ
Το φιλί σου περίμενα αιώνες
σαν ερχομό της πιο όμορφής μας άνοιξης
σαν νέο από ένα κόσμο μαγικό
που δέχτηκε τις πύλες του να ανοίξει
να μπω για να γευτώ τα αρώματα
τα χρώματα
με όλες τις αισθήσεις μου
τον έρωτά σου.
«Σελήνης αντικατοπτρισμοί» της Μίνας Παπανικολάου
Προστέθηκε από Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε από τότε που παρουσίασα το πρώτο βιβλίο της φίλης και συνδημιουργού Μίνας Παπανικολάου «Χορός στο φως». Χάρηκα πολύ όταν μου ανακοίνωσε την έκδοση του δεύτερου ποιητικού της βιβλίου από τις ίδιες εκδόσεις, Λεξίτυπον.
Κρατώντας στα χέρια μου τη δεύτερη συλλογή λοιπόν της Μίνας καμάρωσα και χάρηκα για το εξώφυλλο του. Φιλοτεχνημένο από την συντοπίτισσα μας δημιουργό φωτογράφο Πελτέκη Βασιλική που έκανε μια πολύ όμορφη δουλειά, και δεν είναι συνηθισμένο για ποιητικό βιβλίο. Έλκει τον αναγνώστη και τον προκαλεί να το φυλλομετρήσει. Για ακόμη μια φορά η Μίνα έκανε μια πρωτοποριακή κίνηση. Πάντρεψε τη φωτογραφία με τη Ποίηση όπως και στη προηγούμενη παρουσίαση της είχε παντρέψει την Ποίηση τη Ζωγραφική με δικό της πίνακα και τη Μουσική με τον Μπάμπη Ναβροζίδη που μελοποίησε τους ντόπιους δημιουργούς της πόλης.
Κρατώντας στα χέρια μου τη δεύτερη συλλογή λοιπόν της Μίνας καμάρωσα και χάρηκα για το εξώφυλλο του. Φιλοτεχνημένο από την συντοπίτισσα μας δημιουργό φωτογράφο Πελτέκη Βασιλική που έκανε μια πολύ όμορφη δουλειά, και δεν είναι συνηθισμένο για ποιητικό βιβλίο. Έλκει τον αναγνώστη και τον προκαλεί να το φυλλομετρήσει. Για ακόμη μια φορά η Μίνα έκανε μια πρωτοποριακή κίνηση. Πάντρεψε τη φωτογραφία με τη Ποίηση όπως και στη προηγούμενη παρουσίαση της είχε παντρέψει την Ποίηση τη Ζωγραφική με δικό της πίνακα και τη Μουσική με τον Μπάμπη Ναβροζίδη που μελοποίησε τους ντόπιους δημιουργούς της πόλης.
Η Μίνα μέσα από το δεύτερο βιβλίο της έκανε την υπέρβαση. Πιο ώριμη και κατασταλαγμένη ποιητικά, μας παρουσιάζει μια Ποίηση σύνθετη όπως αυτή γνωρίζει. Όπως γράφει και στον πρόλογο του νέου βιβλίου της, η κυρία Καίτη Λειβαδά, εκδότρια της «Νέας Αριάδνης» , είναι ένας ποιητικός χείμαρρος που ξαφνιάζει με τη πολυθεματικότητα της έμπνευσης αλλά και με το πόσο γρήγορα από πέρυσι η ποιήτρια έχει προχωρήσει σε βάθος σκέψης και σε λεπτές φωτοσκιάσεις του συναισθήματος. Υπάρχει η ίδια λυρική διάθεση αλλά διατυπώνεται με ένα αβίαστο, πλούσιο και χυμώδες νέο λεξιλόγιο, με ποικίλα ευρηματικά νοήματα ακόμα και με ζωηρή εικονοπλασία και πολυδιάστατα σχήματα για να εκφραστούν αδίστακτα τα βιώματα και οι σκέψεις της ποιήτριας, οι εμπειρίες και οι σχέσεις οι στιγμές της ζωής.»
Θα συμφωνήσω με τη κυρία Λειβαδά ότι η Μίνα δεν προσπερνά τη ζωή αλλά τη βιώνει, τη παρατηρεί και αφήνεται να διεισδύσει σ’ αυτή μέσα από τους στίχους της.
Αντικατοπτρισμός
Τι τρόμος!
σαν διαβαίνουμε της ψυχής το κεφαλόσκαλο.
Καθρέπτης πανώριος εκεί
(πανούργα που είναι η ζωή!)…
και τα βήματα μετεωρούν ,
σαν σκιαγμένα παιδιά,
στον αντικατοπτρισμό της.
Κι όσα γεννήθηκαν στο Φως;
Πώς μοιάζουν σκοτεινές αντανακλάσεις του;
Να δεις που η διάθλαση λειτούργησε στρεβλά,
σαν κάτι αλήθειες που τις ντύνουμε μισές
και τέλος τις γυμνώνουμε ασχολίαστες
και θάβονται άκλαφτες και μόνες.
Ούτε ένας δεν υπάρχει να θρηνήσει το χαμό τους
ούτε απ’ οδύνη να λουστεί στο χώμα,
ούτε ένας να ντραπεί για τον στρεβλό
αντικατοπτρισμό τους.
(εις μνήμην Δημήτριου Λιαντίνη)
Όπως γράφει και η ποιήτρια Σοφία Στρέζου κάνοντας την αισθητική ανάλυση της δεύτερης συλλογής «Η Μίνα είναι η ποιήτρια που σχηματοποιεί τα μορφώματα και γίνονται ποίηση στις χαρτογραφήσεις των ορίων, στα ορόσημα υπερβατικής συμπεριφοράς, που πια δεν πληγώνει, αντίθετα λυτρώνει τον ποιητή. Κοιτάζει κατάματα το αναγνωστικό κοινό και στέκεται όχι απέναντι, αλλά δίπλα στις λέξεις της, υπερασπιζόμενη τα «θέλω» της για να πει ακριβώς εκείνα που θέλει να πει. Δεν θα βρούμε στην γραφή της σκηνικά άγνωστα, καθώς βρίσκουμε στα λόγια της χαραυγές που μαζί τους ξυπνήσαμε κι εμείς. Κι όσα το σφουγγάρι μάζεψε τώρα το στραγγίζει στην αρχή του νέου της ταξιδιού. Τινάζεται από πάνω της όλο εκείνο το δέρμα που γδάρθηκε στις αναπόφευκτες διαδρομές. Δεν λησμονά, πως άλλωστε να λησμονηθεί ο φόβος κι η θλίψη άρνησης του ονείρου, νύχτες που η σελήνη αντικατοπτρίζει σκέψεις επουλωμένες πια, γιατρεμένες από τα όμορφα που στήθηκαν στο οικοδόμημα της ποίησης. Με νέες φόρμες αντικαθιστά τους τίτλους με αποστάγματα, στα ικριώματα των στίχων. Εισάγει μια νέα ακολουθία στην ολοκλήρωση της θεματολογίας, καθοδηγούμενη από την δυνατότερη δυνατή ανάγκη να κρυσταλλώσει τον λόγο σε μια γραμμή μόνο, για την ποιητική παραπομπή, μετρώντας ένα - ένα τ' αστέρια που φωτίζουν τον δρόμο της. Στα τοπία της δεν υπάρχουν τελείες, αλλά αποσιωπητικά, που συνοψίζουν την συνέχεια των μεθυσμένων ιστοριών, που δεν έληξαν, αλλά κατ' εξακολούθηση διαπράττονται, απενοχοποιημένες από στεγανά και πρότυπα, που άλλοι εμφύσησαν κι έντυσαν κυτταρικούς ιστούς, τίκτοντας την εξελικτική αναζήτηση στον αέρα. Μόνον που εκεί όλα πληρώνουν ακριβά το τίμημα ανεξάρτητης και προσωπικής ενδελέχειας για ένα και μοναδικό άγγιγμα. Να χωρέσουν οι στίχοι σ' ανατολή και δύση καταργώντας ερινύες ή μεταπλάσσοντας την παλιά σκουριά σε ανοξείδωτο κράμα ώστε να παραμείνει αλώβητο στις οξειδώσεις του χρόνου. Είναι η ανάμιξη μ' ένα παρελθόν που πέρασε σε διαλεκτική με την μνήμη μπροστά στον καθρέφτη της ομηρίας.». Ακόμη τη χαρακτήρισε ανάρμοστη, απροσάρμοστη στα ραγίσματά του, αντανακλάται στα σπασμένα κομμάτια, στις φωνές που έρχονται και ξαναφεύγουν, στις συγκρούσεις που ματαιοπονούν κομματισμένες ψυχές.
Με ένα όμορφο ποίημα από το «Μονόλογος από το Α ως το Ω του ΑγαπΩ»
Ζ
Ζωή,
ζωντανεύω,
ζητώ σε,
ζητιανεύω,
ζήλεψα,
ζύγωσε.
Ζήτα με,
όπως κι εγώ.
Σας αφήνω λοιπόν φίλοι αναγνώστες και εραστές της Ποίησης να ταξιδέψετε μέσα από τα ογδόντα ποιήματα της Μίνας Παπανικολάου. Ξεχωριστά, μοναδικά, με τη σφραγίδα της προσωπικής της δημιουργίας που το καθένα αντικατοπτρίζει τη σελήνη και τη ψυχή της . Κι όλοι μαζί ας σταθούμε συνοδοιπόροι στη διαδρομή μέχρι το επόμενο. Γιατί για μένα η Μίνα Παπανικολάου βρίσκεται σε μια πορεία ανοδική, παραγωγική, δημιουργική και έχει μέλλον. Είναι ευχάριστο για τη Πιερία μας που έχει στο πολιτιστικό δυναμικό νέους δημιουργούς σαν τη Μίνα και μπορεί να περηφανεύεται για τους ανθρώπους του Πολιτισμού που μπορούν- αν θέλει- να γίνουν οι καλύτεροι πρεσβευτές. Η Ιστορία, οι φυσικές ομορφιές , ο Όλυμπος , η απέραντη θάλασσα μπορούν να προβληθούν από τους ντόπιους Δημιουργούς του. Από τους Ποιητές, τους συγγραφείς, τους φωτογράφους, τους ηθοποιούς….
Καλοτάξιδο αγαπητή Μίνα κι ας ευχηθούμε η επόμενη σελήνη σου να έχει τα πιο όμορφα χρώματα……..
Φ
Το φιλί σου περίμενα αιώνες
σαν ερχομό της πιο όμορφής μας άνοιξης
σαν νέο από ένα κόσμο μαγικό
που δέχτηκε τις πύλες του να ανοίξει
να μπω για να γευτώ τα αρώματα
τα χρώματα
με όλες τις αισθήσεις μου
τον έρωτά σου.
