Πόσο όμορφα σκορπίσαμε!
Σαν φέιγ-βολάν μιας συγκέντρωσης προεκλογικής,που είχε όλα τα φόντα να είναι εκείνη που θα άλλαζε τον κόσμο!
Πόσο όμορφα σκορπίσαμε!
Με τα χέρια υψωμένα σε γροθιά για κείνα που λατρέψαμε! Για την αγάπη, για την πατρίδα, για το αγέννητο παιδί και τα όνειρά του!
Πόσο όμορφα σκορπίσαμε!
Καθίσαμε σε μια ακρογιαλιά αξημέρωτα και περιμέναμε έναν ήλιο, σαγηνευτικά καυτερό να μας αγιάσει..Και περιμέναμε πιστά, είναι αλήθεια! ..Μα σκορπίσαμε..
Μια θλίψη πρωτοξάδερφη μας πήρε αγκαλιά και πάμε πάλι..
Εκείνοι που μας "έδωσαν" αχρήστεψαν το σκηνικό, τον ήλιο, την αγάπη, το αγέννητο..Κάπου βαθιά χωμένο σ΄ένα κοχύλι κρυμένο μένει ένα ονειράκι και περιμένει..Μόνο του, μα την αλήθεια, μη και το ανακαλύψουν οι επόμενες γενιές αδούλωτων..
Μα πως σκορπίσαμε έτσι!
Ποιές γενιές αδούλωτων και ποιές ληστών;
Και σου τόλεγα..Να πεις, δεν στόλεγα; "Μην αργείς..Στους Λαιστρυγόνες και στους Κύκλωπες ποιός θα εναντιωθεί;" ..Θυμάσαι;
Μα εσύ έκλεισες δυο παλάμες σ΄αποχαιρετισμό,σφράγισες τα χείλη με πείσμα με εκείνη τη διάτρυτη σιωπή των ηττημένων. Έσκυψες το κεφάλι και κυμμάτισαν τα άσπρα σου πλέον μαλλιά με μια ακόμα σκλαβιά:τη Νεοελληνική.
Και τώρα; Ποιός θα στρώσει το τραπέζι με το φρεσκοκομμένο ζυμωτό της μηχανής; Έστω κι έτσι, είχε τη γλύκα της μοιρασιάς μας..
Πώς σκορπίσαμε έτσι;
30/6/2011
Μ.Π.
