Κορμιά
Σε ξύλινο θρονί
δυο κορμιά.
Μαθαίνουν, ψηλαφούν, ανιχνεύουν.
Λες πως πονούν έτσι όπως σμίγουν.
Κοφτές ανάσες και ονόματα.
Χίλιες φορές ειπωμένα.
Καινούρια.
Πώς μοιάζουν τώρα τρυφερά παιδιά!
Σαν σε γαλήνιο ύπνο δίχως όνειρα!
Κανείς να μη γελιέται, θα ξυπνήσουν.
Θα θυμηθούν πως πρέπει να ματώσουν.
Πάνω από το σπασμένο κορμί μιας κούκλας.
Πάνω απ΄τη στραπατσαρισμένη αξιοπρέπεια ενός ξύλινου στρατιώτη.
Θα είναι πάλι αγέννητοι,πρωτόγονα αγέννητοι.
Ξένοι.
Εχθροί.
Δον Κιχώτες.
Θ΄αρκούσε σ΄εκείνο το θρονί να αγκαλιαστούν ξανά.
Να γεννηθούν.
Χορός στο Φως- εκδ. ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ 2010
