Απείθαρχος ο απόηχος της νύχτας.
Τρομαγμένα ψιθυρίζουν τα δέντρα,
σκύβοντας πάνω απ΄τις σκέψεις των τελευταίων περαστικών..
-Πού πας;
Πού πας κι απόψε;
Τί σ΄οδηγεί εδώ;
-Χάθηκα.. έχει το χρώμα των ματιών σου τούτη η νύχτα.
Απείθαρχη ως το ξημέρωμα η σιωπή..
Κι ατρόμητη
μπρος σε κινδύνους απαστράπτουσας νοηματικής αφέλειας.
Ξημερώνει αλλιώς στη γη..
Έρωτας ..γης και ουρανού..
6/9/11
Μ.Π.
