Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Άλφα





"...Να πως ανταμώνουν οι μέρες μου:
Διαβαίνω ξυπόλητη ποτάμια δακρύων των ανθρώπων που κρέμασαν το δισάκι τους στο φτερό μιας  αστραπής, ονειρευόμενοι.
Ή που απλά ξύπνησαν αγκαλιά μ΄ένα βυζαρούδι, μα το κλάμα του ήταν στ΄αυτιά τους γλυκόλαλο τραγούδι .
Ή  τραγουδώντας χαρμολύπης τραγούδια μιας μάνας που χαιρετά το παιδί της  στο πρώτο του μπάρκο.
Κι ακόμα βρέθηκα, χωρίς να το θέλω, αφού για αλλού ξεκίνησα, δίπλα στο χτυποκάρδι ενός ληστή μην τον βρουν και πως θα θρέψει το παιδί του με μουχλιασμένο έστω ψωμί.
Κάπου εκεί γύρω μου, τριγυρνούν οι Μαινάδες  κι οι Όστριες και η Νέμεση, είδα τον Άδωνι να καθρεφτίζεται στους ποταμούς της γης και Αφροδίτες πολλές Αφροδίτες να καθρεφτίζονται κι αυτές στα μάτια αθώων κι ανύποπτων εραστών.
Είδα πολλά-πολλά, πού να τ΄απαριθμώ! 
Είδα και στάθηκα να ξαποστάσω και είπα...
Ψάξε να βρεις που κατοικεί η καρδιά των ανθρώπων κι όταν τη βρεις, εκεί να ζεις. 
Και τώρα ξέρω, πως δεν φεύγει ποτέ κείνη η καρδιά που ποτέ δεν ήρθε, σαν ίσκιος, έστω, ή σαν παράλληλη ηλιαχτίδα..
Και πώς ν΄αρπάξεις μια καυτερή αχτίδα του ήλιου; 
Μα με χέρια γυμνά και καρδιά ορθάνοιχτη.

Αρκετά ξεκουράστηκα όμως, ο δρόμος περιμένει τον οδοιπόρο του.."
(Επίλογος-απόσπασμα  μυθιστορήματος)
Μ.Π.~18/9/11