Σε χορό αγαπητικό
μιας νύχτας ανέφελης, να είσαι,προσκυνητής .
Να σταθείς στη φωτιά,
σαν Θεός που γνωρίζει τον προορισμό του, σαν θνητός που ορίζει τη μοίρα του.
Κι είναι ίδια -στο τέλος κάθε άνασσας νύχτας-
μια ψυχή,
μια ζωή,
που δεν πλάνεψε παρά μόνο την ομοίωσή της
στον ουράνιο καθρέφτη του σύμπαντος..
Νάσαι θάλασσα ταγμένη στις δίνες
νάσαι αετός αφορισμένος από κάθε κορφή
(μα εσύ να πετάς, να θυμώνεις τα σύννεφα, να ανασταίνεις τους ήλιους)
νάσαι ζέφυρος που χαϊδεύει τις αποκαμωμένες άγκυρες
νάσαι κύμα που γλυκά προκαλεί τα ανάγλυφα της χροιάς μου βήματα
νάσαι μάτια αλύπητα
στης αλήθειας τη γυμνή άφεση.
Νάσαι χέρια που αλλάζουν τις ρότες θλιμένων πλεύσεων.
Να μεθάς, να μεθώ απροκάλυπτα, σ΄ένα αργό του έρωτα χορό.
