Κυριακή πρωί, άρωμα βανίλιας και πολλά υποσχόμενου γιασεμιού. Η άνοιξη εγκυμονούσα στο μπαλκόνι. Ομοίως στην απέναντι πλατεία.
Η ακοή έχει οξυνθεί τελευταίως καθώς βρίσκομαι συνεχώς σε αναμονή των υπερατλαντικών τηλεφωνημάτων του γιου μου. Η serenade του Schubert μπερδεύεται (καθόλου γλυκά) με τις στριγγλιές των φρένων των αυτοκινήτων στο φανάρι της γωνίας-την καταδίκη μου! γεννήθηκα στο βουνό, πώς κατέληξα στο τρελαμένο άστυ; Μα αυτή είναι άλλης ώρας κουβέντα.
Σχίζω τις ζελατίνες των εφημερίδων-παλιά Κυριακάτικη συνήθεια. Μυρωδιά πλαστικού και καθόλου μυρωδιά χαρτιού.Δεν έχει αυτή την ευγενική πολυτέλεια το ιλουστρασιόν χαρτί. Νοσταλγώ; -Άλλης ώρας κουβέντα κι αυτή.
Επιλογές άπειρες μέσα απ΄τις πολύχρωμες ιστορίες των εφημερίδων:οικονομία, πολιτική, πλανήτης γη (μόλις θυμήθηκα πως μου τέλειωσαν τα planet, μα άλλης ώρας κουβέντα αυτή).
Αφιερώματα. Ο Μητροπάνος δικαιώθηκε μετά θάνατον,το λαϊκό είναι πολιτισμός -λατρεύω το ζεϊμπέκικο, μα αυτό το συζητάμε αργότερα.
Εκλογές και διαφημίσεις προϊόντων αδυνατίσματος, στην ίδια σελίδα!Χλιδή! (θα χάσω ποτέ τα παραπανίσια κιλά της κλιμακτηρίου; Αυτό ας μην το συζητήσουμε).
Ας βάλω ακουστικά. Η κόρη μου δεν εκτιμά τις μουσικές μου επιλογές κι εγώ δεν θέλω να ακούω τα φρεναρίσματα. Ταύτιση μέσα απ΄τη διαφορετικότητα. Μ΄αρέσει. Να πατήσω like αλλά πως;
Ένθετα περιοδικά μόδας, γλιστρούν σαν χέλια από τα χέρια τονίζοντας έντονα όλα τα ανωτέρω. Εντοπίζω ενδιαφέρον άρθρο για τις food desert περιοχές των ΗΠΑ της Σώτης Τριανταφύλλου. Καλό. Με βγάζει απ΄την ενδοσκόπηση για λίγο. Κάποιοι πεινούν μέσα στην αφθονία. Κάποιοι πεινούν κυριολεκτικά. Ο γιος μου, μου μίλησε για τα παιδιά στην Κεΰλάνη με τις πρησμένες κοιλιές απ΄την πείνα. Αρνήθηκε να φωτογραφίσει το αίσχος. Ντράπηκα που του το ζήτησα. Μεγαλώνει αστραπιαία. Γερνάω αστραπιαία. Ταύτιση μέσα απ΄τη διαφορετικότητα και μου αρέσει. Μα εδώ χωράει dislike. Πώς να το πατήσω;
Φεγκ σούι της άνοιξης: "Πετάξτε ό,τι παλιό. Ανανεωθείτε. Ανανεώστε το χώρο σας." Δηλαδή τώρα που παλιώνω θα με πετάξουν; Κι αυτά για το παλιό καλό κρασί ήταν παραμύθια; ( και το παλιό καλό κρασί μου τέλειωσε... διαπιστώνω πως είμαι νοικοκυρά της ευκαιρίας κι όχι ευκαιριακή μιας και μάλλον δεν είχε σχετική προσφορά το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.. Πού να τρέχω αλλού;)
Νέο άρωμα λανσάρει γνωστή εταιρεία. Μια σταγόνα αρκεί για να αλλάξει τις μέρες του επερχόμενου καλοκαιριού. Και τις νύχτες. Σπεύσατε!
Το σκουλαρίκι-νέο σχέδιο επίσης, μην το φορέσετε με άλλο αξεσουάρ. Η Άρτα και τα Γιάννενα επιτρέπονται μόνο ως ταξιδιωτικοί προορισμοί. (Ακρίβυνε η βενζίνη τόσο που καλύτερα να ψάξω για φωτογραφίες και βίντεο στο google..έτσι περνά ο καημός και ..άλλης ώρας κουβέντα).
Ρωμαίος και Ιουλιέτα στην Αθήνα. Θα το χάσω κι αυτό, όπως έχασα πέρυσι τον Boccelli αλλά και τον Τσιτσάνη πριν χρόνια. Εδώ που τα λέμε κι αυτοί θα με χάσουν. Στα μάτια και στ΄αυτιά μου δεν ελπίζουν να βρουν την αθανασία; (κι εγώ το ίδιο ελπίζω, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα).
Κλήση στο skype διακόπτει τον Schubert. Δεν έχει ελπίδες ν΄ακουστεί τελικά. Θα ακούσω κάτι άλλο πιο ευοίωνο. Κυριακή είναι εξάλλου. Προλαβαίνω. Προλαβαίνω;
-Κοιμάσαι;
-Όχι, αφού σου μιλάω!
- Είσαι καλά;
-Μην το συζητάς, εννοείται!
-Νεύρα;
-Μην το συζητάς, εννοείται!
-Πάλι με εφημερίδες παλεύεις;
-Μην το συζητάς, εννοείται!! (αγριεύω πια)
-Καλά, κλείνω..
-Μην το συζητάς, εννοείται!! (έξαλλη, αφού το ξέρει τις Κυριακές με πιάνει η νοσταλγία για τις Παρασκευές)
Κλείνω τα μάτια μου και ο έσω εαυτός σκαλίζει υποδόρια με τα νύχια του και με πονά. Εγωϊσμός, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα.
Την ίδια στιγμή, έξω, χαλάει ο Κόσμος.
*********************
2012
