Πάντα αγαπούσα τις κερασιές. Μου θύμιζαν τον αγαπημένο μου συγγραφέα και ποιητή, τον Μενέλαο Λουντέμη. Μου θύμιζαν επίσης και την αγαπημένη μου εποχή, την Άνοιξη και την αδιαπραγμάτευτη επέλασή της, όσο κι αν οι εποχές στις μέρες μας δύσκολα διαχωρίζονται, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Προκλητικό, λοιπόν, το εξώφυλλο με ώθησε στην ανάγνωση του μυθιστορήματος. Καθηλωτική, διαπεραστική η γραφή που συνάντησα και ποιητικός χειμαρρώδης λόγος. Η πλοκή, παραμυθιού με ρεαλιστικές προεκτάσεις, μύθους, παραδόσεις και ιστορίες ζωής, πλεγμένα αρμονικά. Αναδύονται αρώματα Ανατολής σε κάθε σελίδα του μυθιστορήματος, χωρίς να απουσιάζουν παγκόσμιες αξίες και ιδανικά, αρετές και μικρότητες, όπως συμβαίνει παντού και θα συμβαίνει πάντοτε.
Το κύριο χαρακτηριστικό το μυθιστορήματος είναι η επιμονή και η αφοσίωση της δημιουργού στις αξίες και τα ιδανικά που ανυψώνουν τον άνθρωπο ως είδος που οφείλει να ατενίζει ουρανούς, να τους υπηρετεί στις φωτεινές τους στιγμές, προσδοκώντας την αντανάκλαση αυτής της λαμπρότητας πάνω σε όλα τα πλάσματα.
Οι ανατροπές και οι αντιξοότητες δεν είναι αρκετές να αλλοιώσουν την ποιότητα των πρωταγωνιστών, με γραφή προσανατολισμένη σε υποσυνείδητα μηνύματα ανάτασης κι αφοσίωσης σε κανόνες που ενδεχομένως μοιάζουν-για τα δικά μας δεδομένα- αυστηροί, αλλά έχουν καθορίσει την πορεία του λαού της Ιαπωνίας, διαχρονικά.
Την ίδια στιγμή ο αναγνώστης εντοπίζει, διάσπαρτα στο όλο πόνημα, στοιχεία της Ελληνικής κουλτούρας κι ενδεχομένως ξαφνιάζεται από τις αναπάντεχες ομοιότητες. Ό λυρικός ήχος της βροχής και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, το άρωμα των ανθών της κερασιάς, η αυταπάρνηση, η αφοσίωση, ο πόνος κι η αγάπη, μήπως δεν είναι σ΄ όλο τον κόσμο ίδια; Η απώλεια, η τρόμος κι η απόγνωση, μήπως δεν έχουν παντού και πάντα τους ίδιους αποδέκτες; Εμάς τους ανθρώπους; Κι αυτό που μοιάζει με μοναδική και προσωπική υπόθεση του καθενός και της καθεμιάς, όταν χαμηλώνουμε τα βλέφαρα κι ανοίγουμε τις καρδιές στους παράλληλους βίους άλλων, δεν βρίσκουμε θραύσματα δικά μας;
Στο Παραμύθι της Βροχής, οι κύκλοι της γνώσης, πλέκουν αόρατους δεσμούς μέχρι νάρθει η στιγμή που κρίνεται ως δέουσα για την πλήρωση των γραμμένων. Κι όσο κι αν, με πείσμα, αποφεύγουμε την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, εκείνα μας προσπερνούν κι απαντούν με θυμοσοφική διάθεση σε όλα μας τα ερωτήματα. Ανοίγουν διάπλατα της πύλες της ψυχής μας κι αιτιολογούν το μέχρι πρότινος αναίτιο δάκρυ έως και την πιο αναίτια χαρά.
Και τότε, οι σιωπές δεν είναι παρά το πρώιμο στάδιο της φλύαρης ευτυχίας, με τις ρωγμές και τις μνήμες που την ομορφαίνουν τόσο πολύ!
Καλοτάξιδο!
(επίσης και στα blogs:
1. http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html
2. http://tbailavaila.blogspot.gr/2012/05/blog-post_23.html )
