Σκέψου,
να χωρούσαν στα σύννεφα
οι αντιρρήσεις των άστρων!
Μεταφέροντας κάθε ψίθυρο των αόρατων
θα κατέληγαν στις όχθες της καρδιάς.
Πώς να περιγράψεις την αναμονή του ονείρου;
Την εκπλήρωση κάθε μικρής προσδοκίας;
Ίσως ένα νεογέννητο ασήμαντο άστρο
καρτερά να θεριέψει
ανατρέφοντας ακριβώς αυτήν την προσδοκία.
Είναι πικρό να γνωρίζεις πως,
δεν επιστρέφουν οι στιγμές.
Παραμένουν αόρατες,
μα είναι δεσμά που αδύνατον πια να αποχωριστούμε.
Κείνο που με θλίβει
είναι που δεν υπάρχουν
νεογέννητα άστρα.
Κι έτσι, μάλλον είναι αργά για προσδοκίες.
***************************
2012-συλλογή Μια αιωνιότητα αργότερα
