Έχω πάψει από καιρό να γράφω άριες,
ρομαντικές κατακλείδες και νανουρίσματα.
Δεν οδήγησαν πουθενά
παρά στο παιδί που έκρυβα καλά προστατευμένο.
Ούτε πέρασε απ΄το μυαλό μου πως το εκθέτω σε κίνδυνο.
Ύστερα, ένα ηλιόλουστο -κατά τ΄άλλα- πρωινό, διαπίστωσα
πως διαπράττω το ποινικό πλέον αδίκημα,
της έκθεσης ανηλίκου σε κίνδυνο.
Πανάθεμα τα μάτια σου,
τις ομολογίες
και τα περιθώρια της αγνότητας για ανάκαμψη.
Αδύνατον.
Κόκκινο της περίφραξης,
κόκκινο της πληγής που σου ανοίγω
όταν παραβιάζεις τα θεμέλια του οίκου μου,
κόκκινο της κραυγής που θα σε διαπεράσει σαν δεις τη μάνα που κρύβω μέσα μου,
για κάθε απειλή προς τα παιδιά του νου.
Κόκκινο,
κάπως έτσι το κατανοούν
ακόμα κι οι τυφλοί το νόημα του πόνου.
************************
Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
Μίνα Παπανικολάου
