της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο βία, αδικία, σε έναν κόσμο γεμάτο
συμφέρον και αβεβαιότητα, υπάρχουν άνθρωποι, που σαν συνδετικός κρίκος
ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, ανάμεσα στην αυξανόμενη ένταση και στην
οργή, μας αποκαλύπτουν την αχτίδα φωτός. Με τρυφερότητα, υμνώντας την
αγάπη και την ελπίδα, τη ζωή και τη φύση, αυτοί οι άνθρωποι, μας κάνουν
να περηφανευόμαστε και να χαιρόμαστε το συναρπαστικό παρελθόν, την
αιώνια ιστορία μας και τον λαμπρό μας πολιτισμό.
Η Πιερία είναι αναμφίβολα ένας ευλογημένος τόπος , γεμάτος από
θαύματα. Οι αισθήσεις μας μπορούν άνετα να χαρούν τα λαμπρά τοπία της,
το παρελθόν της και τον τοπικό της πολιτισμό. Και όλα αυτά κάτω από τη
ζεστασιά του μαγευτικού μεσογειακού ήλιου….. Μέσα στα θαύματα αυτού του
τόπου, ανήκει και μια ομάδα χαρισματικών και ευαίσθητων ανθρώπων,
δημιουργών της ελπίδας, της χαράς και της συνέχισης του πολιτισμού. Στο
άκουσμα τους, ο τοπικός πολιτισμός είναι ακόμη πιο ισχυρός και εμφανής.
Οι σύγχρονοι Πιεριείς, οι σύγχρονοι ποιητές… είναι εκείνοι που
προσφέρουν μια πλούσια παλέτα χρωμάτων, γεμάτη από ποικιλία ήχων και
μελωδιών, ενώ καθώς αποπνέουμε από τις δεξιότητές τους, πλημμυρίζουμε
από δέος , νότες αισιοδοξίας και γαλήνη. Ένα τέτοιο μίγμα αισθήσεων
βιώσαμε όλοι εμείς, την περασμένη Κυριακή, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη
Κατερίνης, με αφορμή τη βραδιά «Μουσική και Ποίηση», από τους ποιητές
Ελένη Ζαραμητροπούλου, Κώστα Ζούνζουρα, Αντώνη Κάλφα, Θάνο Κόσυβα,
Θεοχάρη Μπικιρόπουλο, Αργύρη Ολοκτσίδη, Ευγένιο Ολύμπιο, Μάγδα
Παπαδημητρίου, Μίνα Παπανικολάου, Μαίρη Σαρρή και Γιάννη Σιδηρόπουλο.
μια ασυμβίβαστη ποιήτρια
Η βραδιά ήταν μαγευτική, οι ποιητές μας «ταξίδεψαν» με τα ποιήματα
τους και ο Μπάμπης Ναβροζίδης με τους εξαίρετους μουσικούς του και τους
εξαιρετικούς ερμηνευτές στο τραγούδι, μελοποίησαν τα ποιήματα των
μοναδικών καλλιτεχνών μας, όπως ποτέ δεν είχαμε φανταστεί όλοι οι
παρευρισκόμενοι. Εντύπωση μας έκαναν όλοι οι ποιητές, ο καθένας με
διαφορετικό τρόπο και με το δικό του μοναδικό και φινετσάτο
ταμπεραμέντο. Εγώ όμως θα σταθώ σε μια ασυμβίβαστη ποιήτρια, σε μια
“αιώνια έφηβη”, εκεί όπου το πάντρεμα ενός καταπληκτικού και ευαίσθητου
χαρακτήρα (της) σε συνδυασμό με την ποίηση, έβγαλε την εξαιρετική
προσωπικότητα. Και αναφέρομαι στη Μίνα Παπανικολάου, μια ιδιαίτερα
ευγενική και πρόσχαρη παρουσία, στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Πιερίας και
όχι μόνο. Μια καταξιωμένη και δημοφιλής ποιήτρια της εποχής μας, που
μέσα από τα ποιήματα της, αναβλύζουν ο έρωτας, ο φόβος, η δύναμη, η
τρυφερότητα, η νοσταλγία, η ελπίδα. Η Μίνα Παπανικολάου γέμισε
πραγματικά το χώρο, με την δυναμική της παρουσία και ευθύτητα, σε
συνδυασμό με την παιδική της «αγέραστη» ειλικρίνεια.
Με ευαισθησία και απλότητα…..
Η Μίνα Παπανικολάου με την παιδική «αγέραστη» ειλικρίνεια της, είναι
διαλλακτική στις απόψεις και με λόγο, όπως θα διαπιστώσετε, άμεσο,
εύστοχο, κατανοητό. Άνθρωπος με χιούμορ που με έκανε να την συμπαθήσω
ακόμη περισσότερο. Μια εξαιρετικά συγκινητική και διαφωτιστική συνάντηση
που συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα στο σπίτι της. Ένιωσα ιδιαίτερα
τυχερή που είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με μια ποιήτρια του ύψους
της κυρίας Παπανικολάου – Ρίζου, δείχνοντας ιδιαίτερα πρόθυμη και
φιλική, προκειμένου να απαντήσει σε κάθε μου ερώτηση. Για να είμαι
ειλικρινής, αλλιώς φανταζόμουν τη συνάντηση μας. Περίμενα να μιλήσει η
ίδια περισσότερο, και να μας δώσει τα φώτα της για τα προβλήματα που
μαστίζουν την εποχή μας, για την απαισιοδοξία που κυριεύει τους Έλληνες,
σε συνδυασμό με τα ποιήματα της που μας δίνουν άπλετη αισιοδοξία.
Πραγματικά όμως, δεν χρειάστηκε να της κάνω πολλές ερωτήσεις, καθώς το
γούστο και η καλλιτεχνική της φύση είναι εμφανή ακόμη και από τη
διακόσμηση του καλόγουστου σπιτιού της. Οι πίνακες, κομμάτι από τις
δεξιότητές της, αναδύουν την ενεργή φαντασία, τη ζεστασιά και τη χαρά
της ζωής, που πλημμυρίζουν από μέσα της.
Η σύγχρονη καλλιτέχνης από την Πιερία, αποτελεί ένα μίγμα μιας
πολυτάλαντης μητέρας, συζύγου, φοιτήτριας, εργαζόμενης, φίλης…. Η Μίνα
Παπανικολάου γεννήθηκε το 1969 στη Βροντού Πιερίας. Η πνευματική της
ανάπτυξη που οφείλεται στους γονείς της, δεν είχε καμία σχέση με την
πραγματική της ηλικία. Από το δημοτικό ακόμη, όπως μου εκμυστηρεύτηκαν,
είχε μια σταθερή ευκολία στην απορρόφηση γνώσεων και δίψα για
πληροφορίες. Ερεθισμάτων ικανών να διατηρήσουν το ενδιαφέρον της στην
εφηβική της ηλικία. Δώρα από τους γονείς της αντί παιχνιδιών ζητούσε
μόνο βιβλία Από το αναγνωστικό κάθε χρονιάς κρατούσε τους τίτλους των
αποσπασμάτων και ό,τι κέντριζε το ενδιαφέρον της αυτό τους ζητούσε.
Αγαπημένος συγγραφέας και ποιητής ο Μενέλαος Λουντέμης. Το 1991
αποφοίτησε από το Τ.Ε.Ι. Αθήνας, από το Τμήμα Διοίκησης Μονάδων Υγείας
και Πρόνοιας. Το πρόσωπό της γεμίζει φωτεινότητα και ζεστό χαμόγελο
όταν αναφέρεται στην οικογένειά της «είμαι παντρεμένη από το 1991 και
τα παιδιά μου ο Κωνσταντίνος και η Ευγενία είναι όλη η ζωή μου.
Οτιδήποτε κάνω στρέφεται γύρω από αυτά και για αυτά, όπως όλων των
γονιών οι ζωές. Στα μάτια τους αναζητώ την επιβεβαίωση και είναι οι
αυστηρότερη κριτές μου. Το αστείο είναι πως επειδή τα απέκτησα ενόσω
ήμουν παιδί κι εγώ-πολύ νέα με τα σημερινά δεδομένα, νοιώθουν την ανάγκη
συνεχώς να με προστατεύουν σαν να είμαι συνομήλικη και πιο αδύναμη από
τα ίδια.». Συνεχίζοντας να απορροφά γνώσεις και να επιδεικνύει
ιδιαίτερες ικανότητες καθ όλη την ανάπτυξή της, το 2005 ολοκληρώνει με
επιτυχία το πρώτο της μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας του
Ε.Α.Π. Το 2008 αποφοιτεί από το Πάντειο Πανεπιστήμιο με σπουδές στη
Δημόσια Διοίκηση και κατεύθυνση τα Δημόσια Οικονομικά. Παράλληλα
εργάστηκε στην Κατασκήνωση Ηλικιωμένων και ΑΜΕΑ της Λεπτοκαρυάς, στο
ΨΝΠΟ, στο Νοσοκομείο «Παπαγεωργίου», στο Ταμείο Εμπόρων και μετέπειτα με
τη συνένωση των ταμείων Ο.Α.Ε.Ε. και τώρα στο Γ. Ν. Κατερίνης.
Παράλληλα συνεχίζει να σπουδάζει και ολοκληρώνει σε λίγο καιρό τις
σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκης το μεταπτυχιακό
πρόγραμμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, με κατεύθυνση τη
Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση. Υπήρξε καθηγήτρια Αγγλικών, εκπαιδεύτρια ΝΕΛΕ
και εκπαιδεύτρια στο ΔΙΕΚ Κατερίνης σε μαθήματα management. Έρευνές της
στα πλαίσια του δεύτερου μεταπτυχιακού της, παρουσίασε σε συνέδρια στην
Ελλάδα. Και όλα αυτά χάρη στη βοήθεια και τη συμπαράσταση του συζύγου
και των παιδιών της.
για το σύνολο του ποιητικού της έργου….
Η Μίνα Παπανικολάου κάνει ποίηση σε μια εποχή που οι περισσότεροι
ποιητές κάνουν δημόσιες σχέσεις. Όσα χρόνια κι αν περάσουν η ασυμβίβαστη
ποιήτρια, θα παραμένει η ποιήτρια των νεοτέρων γενιών, αφού με τους
νέους, πάντα βρίσκει τον τρόπο να «συνομιλεί….» μέσα από τα ποιήματά της
με πόνο, οργή, πάθος και απέραντη ευαισθησία... Πάνω από όλα η Μίνα
είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα στο χώρο της ποίησης, της κοινωνίας,
της χώρας μας. Μια ποιήτρια που αγαπήθηκε και αγαπιέται, διαβάστηκε και
διαβάζετε, με τη φωνή της γενιάς της….. με ραγισμένη φωνή…. με αγάπη….
με ειλικρίνεια…. με ένταση…. Γιατί πάνω από όλα, η Μίνα Παπανικολάου,
απέδειξε και αποδεικνύει έμπρακτα μέσα από τα ποιήματα της, πως είναι
ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, μια ποιήτρια που δεν αντέχει τον πόνο και
την αδικία γύρω της ακόμα και μέσα από την ίδια, βγάζοντας ποιητικές
κραυγές μήπως και αλλάξει κάτι, μήπως και ξυπνήσουν κάποιοι. Και
φαίνεται πως «οι κραυγές της και η οργή της» δεν πηγαίνουν χαμένες, αφού
όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και
περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν. Με τα χρώματα της
παλέτας και τις γεύσεις της ποίησης της, ο τοπικός πολιτισμός είναι
ακόμη πιο δυνατός και πιο εμφανής σε όλους, αποκτώντας ξεχωριστή
σημασία.
απ’ το περβόλι της ποιητικής της συλλογής
Οι ποιητικοί στίχοι της Μίνας Παπανικολάου είναι γεμάτοι ερωτική
και ανθρώπινη ευαισθησία, πνευματική καλλιέργεια, αισθητική φροντίδα και
επιμέλεια, αφήνοντας ως παρακαταθήκη στις ψυχές όλων μας, φόρο τιμής
στην αγάπη. Η πρώτη της συμμετοχή, έξι ποιήματα στην Πανελλήνια
Ανθολογία Ποίησης -Διηγήματος-Σύγχρονοι Έλληνες Λογοτέχνες που
δημοσιεύτηκε στον Ε' Τόμο, στις εκδόσεις της Πολιτιστικής Συνεργασίας,
Αθήνα 2008.Δημοσιεύσεις ποιημάτων της υπάρχουν ακόμη στο περιοδικό Νέα
Αριάδνη (2008,2009,2010), στον τοπικό τύπο , στο περιοδικό του ΨΝΠΟ
"Προσέγγιση", 2001, 2002.
Πήρε το 2ο Βραβείο ποίησης στο 2ο Διεθνή Λογοτεχνικό διαγωνισμό του
Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδας με θέμα :" Για την Κύπρο
μας τραγουδώ-Δεν ξεχνώ κι αγωνίζομαι" που είναι πράγματι η μεγαλύτερη
καταξίωση. Αρθρογραφεί στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Νέο Βήμα της
Νάουσας" χρονογράφημα με τίτλο "Ταξίδι στο Χρόνο", σπονδυλωτή
παρουσίαση του Σήμερα και του Χθες.
Υπό έκδοση είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή "Χορός στο Φως" που
αναμένεται μέσα στον Ιούνιο του 2010, από τις εκδόσεις Λεξίτυπον, Αθήνα.
Μέχρι το τέλος του 2010 θα έχει εκδοθεί από τις ίδιες εκδόσεις το
πρώτο της παραμύθι για παιδιά και μεγάλους του οποίου απόσπασμα είχα
την τύχη να διαβάσω, με εξαιρετική πλοκή και οικολογικό – διδακτικό
προσανατολισμό.
Το ποίημα: Πατρίδα μου, συγνώμη (ή Τάμα) είναι το β' παγκόσμιο
βραβείο Ποίησης καθώς και τον Αρχάγγελό της (ποίημα που απήγγειλε στη
βραδιά Μουσικής και Ποίησης στην Εκάβη) και σας τα παραθέτω για να
πάρετε δείγμα γραφής της.
Σε είδα πατρίδα μου,
να ματώνεις, να πονάς, να χάνεσαι.
Κι ήμουν ανήμπορη θαρρώ
και μόνη.
Συγνώμη πατρίδα μου,
κουράγιο να μαζέψω τα κομμάτια μου δεν είχα.
Δύναμη στα χέρια μου να σε κρατήσω,
πού να βρω;
Είδα να σκορπίζομαι
κι η ίδια να πετώ στη θάλασσά σου
θρύψαλα την ύπαρξή μου.
Μα θάρθω,
σαν τις πόρτες τις μαρμάρινες ανοίξουν
κι ανθίσουν τα λουλούδια στις αυλές.
Θάρθω τιμή για να αποτίσω
σε όλες τις αδούλωτες ψυχές
κι εσύ σαν μάνα
συγχώρεση θα δώσεις.
Όταν τις πόρτες τις μαρμάρινες ανοίξουν
και ανθίσεις.
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ (εδώ παρατίθεται ολόκληρο το ποίημα)
ονειρεύτηκα για λίγο
τη σιωπή να χει μορφή
αυτή των γνωστικών
και των αύλων μορφών την ενσάρκωση
των ανεμοδαρμένων την ηχώ άκουσα
των τρελών τα νοήματα αναδίφησα
των μυημένων τα ιερά σύλησα
περπάτησα ανάερα στα ίχνη τους
τους γρίφους τους επιχείρησα να ξεδιαλύνω
με πηλό τη μορφή τους να φτιάξω
πριν το μνημονικό χαθεί
πριν νυχτώσει
έτρεξα στα δάση των σκιών και των λυγμών
σκίστηκε η σάρκα μου
μάτωσα στα αγκάθια των λόγων
πλύθηκα στο νερό μυστικής πηγής
εξαγνίστηκα
ικέτεψα τους θεούς τους
να μ’ οδηγήσουν σοφά στην αλήθεια
ικέτεψα..
ικέτεψα...
να μην είμαι σκιά τη μέρα
δύναμη τη νύχτα
βροχή και σύννεφο
κι άνεμος
.....
Ζητιάνεψα
απ' τους αρχαίους μάντεις το χρησμό
απ τις νεράιδες τα φτερά τους
από τις σκιές το χάραγμά τους στο χώρο
από το χώμα το άρωμα των ανθών
απ' την πηγή την αθανασία
απ' τους θεούς την αιωνιότητα
για να στολίσω τα μάτια σου
το σώμα
τα χέρια σου
καθώς μ αγκαλιάζεις
σημάδι ν' αφήνεις αιώνιο
ταξίδι μαζί μου στο άπειρο
ανάσα μου εσύ και Αρχάγγελος.
Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και ένιωσα πραγματικά πολύ τυχερή που
την απέκτησα, καθώς μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις τόσο για τον εαυτό
όσο και την ποίησή της. Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε
όλους τους ποιητές όχι μόνο μέσα από τα έργα τους αλλά κι από κοντά,
μέσα από παρόμοιες εκδηλώσεις…»
