Επισφάλειες-Η λεπτομέρεια στο κόκκινο

1.

Τις λέξεις που μας περιγράφουν
τις συλλαβίζουμε
λίγο πιο πέρα από τη θύμηση
λίγο πιο πάνω απ΄τ΄όνειρο
λίγο πιο λίγο απ΄την ασφάλεια.
Οι λέξεις-γέφυρες
που θάπρεπε να αντέχουν
γιατί περνάμε φορτωμένοι μ' όλα τα ίσως
και λιγότερο απ΄ αυτό.
Οι λέξεις-σύμβολα
κάθε επανάστασης που δεν ξεκίνησε ποτέ.



2.

Κάπως έτσι τελειώνουν τα μυστήρια.
Μας περιγράφουν
χρόνια πριν
χρόνια μετά τη θέαση της λύπης μας.
Μας κρατούν
έως που να βρει τρόπο η αλήθεια
να προβάλλει.

Κι εσύ, μιλάς
ρωτάς,
με την ασφάλεια της σκιάς,
με την επισφάλεια της ορφάνιας.
Τα μυστήρια δεν μας περιέχουν πια
κι ας μας περιγράφουν,
σε ματωμένα απείθαρχα βλέμματα.
Ίχνη μας θα βρεθούν στο μέλλον.
μα κανείς δεν θα ξέρει
πως βάρυνε το βήμα εγκαταλείποντας,
τόσο τα μυστήρια όσο και τις αλήθειες μας.

3. 

Μ΄άλλα λόγια καλέ μου,
εγκαταλείπω τη θύμηση
εγκαταλείπω τη νόηση
εγκαταλείπω κι εσένα.

Πού ξέρεις, αυτά που δεν ειπώθηκαν
ίσως να είχαν τη σημασία χαράς
που παρέμεινε ανέπαφη.

ΜΠ.

25/4/2013