...................
Οι λέξεις πάλι αναδιπλώνονται,
δροσίζοντας αλλοτινά λιοπύρια.
Χάραξα τόσα ίχνη στην άμμο!
Περιέθαλψα τόσες οιμωγές!
Κι εσύ, μου απλώνεις πάλι τα χέρια σου
Θρηνείς,
μα με μάτια στεγνά υποσχέσεων.
Επιστρέφεις πάλι,
μα η επιστροφή σου,
στερεύει κάθε χαρά.
Επιστρέφεις,
μα τί θα βρεις;
Σκόρπια γράμματα που δύσκολα συνθέτουν λέξεις
κι αισθήματα.
Επιστρέφεις,
μα τί θα βρεις;
Ομίχλες του Φθινοπώρου και σκόνη παλιών παραδείσων,
ξέφτια κυμάτων-δακρύων ροές,
σε παρενθέσεις ταξιδιών,
και σε πύργους ατσάλινους που κατοίκησα.
Τί κι αν ακόμα θυμάμαι μυθεύοντας
κι ακόμα περιγράφω τιμώντας
των Ανοίξεων χαρές,
που αρνήθηκες κάποτε..
.................................................
κείμενο:Μίνα Παπανικολάου
ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
