Παρουσίαση του ΤΡΙΠΤΥΧΟΥ της ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ
Της Μίνας Παπανικολάου
«Οι Μούσες γεννήθηκαν στην Πιερία, βορειοανατολικά και
όχι μακριά από την κορυφή του Ολύμπου. Γι’ αυτό λέγονται Πιερίδες αλλά και
Ολυμπιάδες: «[…] κει που απλώνεται η θεσπέσια Πιερία, / ο τόπος των Μουσών, η
σεπτή πλαγιά του Ολύμπου» (Ευρ., Βάκχες 409-410).
Ζούσαν στον Όλυμπο, τραγουδώντας και χορεύοντας κοντά
στον πατέρα τους, τον Δία, που χαιρόταν να τις ακούει. Εδώ, όπου τραγούδησαν
μετά τη νίκη των Ολυμπίων επί των Τιτάνων ένα τραγούδι που θεωρείται το
αρχαιότερο άσμα τους, μαρτυρείται και η αρχαιότερη λατρεία τους. Γι’ αυτό και ο
βασιλιάς Αρχέλαος θα καθιερώσει στο Δίον δραματικούς αγώνες προς τιμήν του Δία
και των Μουσών (Διόδωρος Σικελιώτης 17.16.3-4), ενώ είναι στενά δεμένες με τη
λατρεία του Διόνυσου και του Ορφέα.»
 |
| ΑΘΗΝΑ |
Αυτά και άλλα πολλά λένε οι ιστορικές καταγραφές.
Αποτέλεσε πρόκληση για μένα μια άλλη
οπτική, αυτή της πνευματικής συγγένειας.
Δύο είναι οι γονεϊκές σχέσεις που αναπτύσουμε στη ζωή
μας. Με τους βιολογικούς μας γονείς και τη γη μας. Για τους πρώτους είναι
δεδομένη η στενή σχέση, οι δεσμοί αγάπης, η ισόβια φροντίδα, η αφοσίωση.
Με την πατρίδα επίσης, η σχέση δεν είναι μονομερής. Η γη
μας τρέφει, μας διατηρεί ζωντανούς, μας επιτρέπει να ανθίζουμε κυριολεκτικά και
μεταφορικά, μας δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης ή όχι.
Ο δικός μας τόπος, η Πιερία, δεν είναι ένας τόπος που
απλά προσφέρει όλα τα παραπάνω. Είναι κάτι παραπάνω. Πέρα από όσα η ιστορία
έχει καταγράψει για τους 12 Θεούς, τις 9 Μούσες, τον Αλέξανδρο, τον Αρχέλαο,
τον Ορφέα κλπ. Και το καταλαβαίνει κανείς εάν μείνει βουβός για λίγο,
ανηφορίζοντας κάποια πλαγιά του Ολύμπου. Ο άνεμος ξεγλιστρά μέσα απ΄τα αιωνόβια
δέντρα, την πέτρα, το νερό, μεταφέροντας αρχαίους ψιθύρους, ύμνους και μύθους.
Αρκεί να στήσεις αυτί και να ακούσεις. Δεν είναι τυχαίο που οι αρχαιολογικοί
χώροι έχουν μια σιωπηλή μουσικότητα, μια αντανάκλαση χωροχρονικής διασύνδεσης.
Πάντα πίστευα στη μνήμη του νερού. Στην, μέσα απ΄το
χρόνο, διαιώνιση της ιστορίας και του μύθου. Η Ευτέρπη, η Ερατώ, η Πολύμνια, η
Κλειώ,οι εννέα Πιερίδες Μούσες, επωμίστηκαν ακριβώς αυτή τη διαιώνιση του
μέσου, μέσω της έμπνευσης δηλαδή, του ομιλούντος ύδατος, τα θυμιάματα
των τεχνών. Κι είναι ακόμα πιο μοναδικός ο τρόπος αυτός διότι αρκεί να αφεθείς
και να αφιερωθείς. Καμιά άλλη απαίτηση δεν υπάρχει. Οικειοθελώς να αναζητάς τη
σχέση σου με τον κόσμο γύρω σου, εκφράζοντας την ύπαρξή σου με όποιον τρόπο
θεωρείς πρόσφορο. Κι έπειτα ... να ανθίζεις.
Για μένα είναι ένας φόρος
τιμής κι ευγνωμοσύνης για τον τόπο που με ανάθρεψε. Με στίχο και λέξεις
διαλεγμένες ώστε να χαρακτηρίζουν κατά το δυνατόν το κάθε ένα πρόσωπο που
απεικονίζεται, ζητώ να μπουν στο υποσυνείδητο
των παιδιών οι Μύθοι του τόπου μας. Κι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο
περισσότερο η ευγνωμοσύνη θεριεύει κι ούτε που έχω άλλο να σκεφτώ παρά πως σε
ετούτη τη γη των θεών και των ανθρώπων, σ΄αυτό το χρυσό τάσι και το άγιο δισκοπότηρο,
στην Πιερία της Μακεδονίας, της Ελλάδας, μόνο εδώ οι ρίζες μου μπορούν να
τραφούν και να απλώσουν. Πουθενά αλλού στον κόσμο.
*******************
Ευχαριστώ τους συνδημιουργούς Χαράλαμπο Ναβροζίδη-μουσικοσυνθέτη
και Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Κατερίνης και τη Χρύσα
Μπαρζόκα-ζωγράφο, για την αγαστή συνεργασία.
Κατερίνη 27/10/2013
