Μετρώντας αθέμιτες ευθύνες,σε γνώρισα.
Στις αδύναμες πλάτες
σου
βάραινε η μετάθεση
όλων των
απραγματοποίητων ονείρων των μεγάλων.
Ένας βαρύς
πληθυντικός που απηύθυνες στη μάνα σου..
Αδιανόητος!
Της κλειστής -χρυσής φυλακής σου ο ορίζοντας
διαγράφονταν σκοτεινός
σε εμένα που έβλεπα πίσω από τις λέξεις,
κάτω από τα χαμηλωμένα
μάτια.
Τα κάδρα των ανικανοποίητων προγόνων
ζητούσαν δικαίωση
για τα πληγωμένα παπούτσια τους -θύματα άνυδρης γη.
Έτσι μεγάλωσες..
Με τον βαρύ πληθυντικό της μοναξιάς και του ανικανοποίητου
που σκότωσε ό,τι όμορφο είχες από τη γέννα σου.
Αναπόφευκτα μίσησες
κάθε όμορφο δημιούργημα
αυτόφωτο κι αδιαίρετο
πλήρες ουσίας και μέτρου.
Σκορπίστηκες ..σκοτεινό ομοίωμα του εαυτού σου
Σε τίτλους , λεζάντες και
κολαρισμένα σπάργανα.
Οι μαύροι κύκλοι των
ματιών σου μόνο γνωρίζουν
πόσο στυφά είναι τα
δάκρυά σου
τις νύχτες που το παιδί θρηνεί βουβά
πίσω από τα χρυσά φύλλα της χαμένης του νιότης...
............................
2018
............................
2018
