Γιόρτασαν σήμερα οι ποιητές και οι ποιήτριες ανά τον κόσμο τη μέρα τους, την παγκόσμια.
Τους αξιοποίησαν οι ερωτευμένοι, οι διανοούμενοι, οι πολιτικοί (αυτοί τους θυμούνται στις ομιλίες τους για να δώσουν βάθος και ύψος ταυτόχρονα στο λόγο τους).
Κι ύστερα; Κανείς δεν ρώτησε ούτε έμαθε ποτέ πως γράφονται τα ποιήματα.
Πως το μελάνι είναι η προέκταση του αίματος των φλεβών τους.
Πως το χρώμα αλλάζει για να μην τρομάζει ο αναγνώστης κι η αναγνώστρια.
Κι όλα τακτοποιημένα, λίγο μετά,
Κάποτε έγινα πανό σε γάμο και χάρηκα, μια άλλη φορά εργασία μαθητών σε λύκειο. Άλλοτε πάλι με διάβασε πολιτικός και τότε ντράπηκα.
Σαν να έκλεψε το αίμα της φλέβας μου για να αποκτήσει βάθος και ύψος.
Δεν με ρώτησε.
Η νύφη όμως ρώτησε και δάκρυσε!
Μα εγώ είμαι Λουντεμική, Βρεττακική, Ελυτική και Δημουλική.
Κι άλλες πολλές διάσπαρτες κι ενωμένες φλέβες μ' ακολουθούν και με κρατούν.
Μαζί τους γιορτάζω, πίσω από ένα γραφείο, με ένα στυλό και ένα τετράδιο που δεν το πετώ όταν καθαρογράφω στον υπολογιστή.
Τέλος, κοιτώ από το παράθυρο τον κόσμο.
Είναι όπως τον άφησα. Εγώ έχω αλλάξει και πάλι σε μια στιγμή. Είμαι το παιδί που ορφάνεψε, η μάνα που το στερήθηκε ξαφνικά και ράγισε η καρδιά της, το κλειστό παραθυρόφυλλο-έφυγαν όλοι για μια άλλη πατρίδα - ο Δεσπότης Όλυμπος (καλότυχος πάντα), το κύμα που φέρνει μηνύματα από τα πιο μακρινά πέλαγα (γειά σου καρδιά μου).
Περίεργο πόσες ζωές ζουν οι ποιητές κι οι ποιήτριες!
Υγ: όταν με ρωτούν "γράφεις, γράφεις;" ξαφνιάζομαι και προσπερνώ. Πώς αλλιώς να ζήσεις, αναρωτιέμαι, τόσες ζωές σε μία;! Πώς αλλιώς θα βουτήξεις οικειοθελώς στην άβυσσο;!
ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΚΑΤΕΡΙΝΗ
2022, 2023 ΚΑΙ ΜΕΤΑ
