Αδυνατώ να ακούω κραυγές παιδικών ψυχών, να αντικρίζω τη φρίκη ενήλικων σπαραγμών.
Αδύναμη,θα με ονομάσεις. Εσύ,της άγνοιας χορηγέ. Πως ζω σε σύννεφο κι όλα ξαναγράφονται κάτω στη γη απ΄την αρχή, με αιμάτινο μελάνι κι εγώ απουσιάζω. Στρεβλοί αντικατοπτρισμοί μιας άλλης πραγματικότητας. Πολτο-ποίηση την ονομάζουν αυτή τη συνθήκη κι αρνούμαι να είμαι ο πολτός. Κατοικώ στην ποίηση, θες άναρθρη,θες μικρή,θες μισή, θες τεράστια; Μα κι αν την ονοματίσεις, αλλάζει κάτι; Ποίηση θάναι, των λίγων,των πολλών,τί σημασία έχει;
Μοναδικό γρανάζι στη μηχανή ετούτη,η ψυχή.
Κι οι ψυχές,δεν σέρνονται,υψιπετούν.Τα σώματα μόνο μένουν στη γη, σε ανάμνηση σάρκινων ανθρώπινων ομοιωμάτων, αλλοπαρμένων, στη δίνη άμοιρων συναισθημάτων.
Μην πλησιάσεις. Μην αγγίξεις. Εξαγνίστηκα. Αφού πρώτα έσκισα τον ουρανό μου σε χίλια κομμάτια.
Μην πλησιάσεις,μην αγγίξεις. Υφαίνω καινούριο και δεν χωράς, δεν ταιριάζεις,πώς το λένε..Δεν συνάδεις.
Ας κοινωνήσουν οι μυημένοι...
