Άναρχες ιδέες,
αναρχικές σκέψεις,
σαν πολυταξιδεμένα σανδάλια ψυχής..
Πόσα τραγούδια ως να εξατμιστεί η ύπαρξη;
Πόσοι ρυθμοί ως να μηδενιστεί ο πόνος;
Πόρνες αναμνήσεις,
σταματούν εδώ κι εκεί..
Συναντούν τον πρώτο κλέφτη της αγάπης τους
σ΄όλα τα μάτια,
σ΄όλα τα κορμιά,
σ΄όλες τις αντανακλάσεις οικειοποιημένης χαράς,
που λίγο μοιάζουν στη χαροκαμένη φιγούρα τους..
Ποιός είδε;
Ποιός κατάλαβε;
Ποιός ένοιωσε;
Αγοραίοι χτύποι καρδιάς
σε φλέβα συλημένη από καιρό..
Πώς έμοιαζε αγγέλου χάδι,
η σάπια πνοή της ψυχής του Ενός;
Του μηδ- ενός..
Σήμερα,
ακόμα και σήμερα,
η σμίλη του χρόνου καίει την Άνοιξη..
Κι αυτή την Άνοιξη..
που ήταν δική της..
Ήταν βέβαιο..
Σήμερα,
η Άνοιξη κηδεύεται,
οριστικώς..
Μην την θρηνήσει κανείς.
Πενθώ εγώ,
Τώρα και Πάντα..
ΜΠ.
