Δεν ξέρω γιατί, μα πάντα στην αρχή των λέξεων
έμπαινε μόνο του για συντροφιά ένα δάκρυ.
Φανερωνόταν ξαφνικά και μια νότα,
σαν από μηχανής Θεός κι έπαιρνε τη δακρυσμένη λέξη,
την πήγαινε πιο πέρα και την ταξίδευε,
ούτε ξέρω για που.
Την αποζητούσα πάντα,
σαν το χαμένο μου μισό,
σαν τον ίσκιο μου. Θα βρεθούμε ξανά, της έλεγα, στο αύριό μας,
στη σκιά του γνωστού γεροπλάτανου,
τότε που μαζί θα διψούμε.
Γύρω-γύρω πήγαινε η πρόθεση,
χωμένη στα συρτάρια και στις τσέπες των σακακιών μου.
Σαν να ήταν ταγμένη να ποτίσει τη χαμένη ρίζα
κι εκείνο το αξόδευτο τάμα που έμοιαζε άγκυρα και γλάρος
Ταξίδεψε η λέξη με το δάκρυ κι έμεινε η πρόθεση μόνη.
Κι έμειναν τα μάτια, οριστικά αδάκριτα.
Για ποιά θλίψη;
Θα βρεθούμε ξανά..Δάκρυ μου, να προσέχεις τη λέξη..
(απόσπασμα του μυθιστορήματος)
Μίνα Παπανικολάου
