Σαν Άγιο Δισκοπότηρο
σε κράτησα στα δάχτυλα,
αναγνωρίζοντας την έπαρση της μοναδικότητάς σου.
Τρεκλίζοντας εσύ,
αποσωβούσες τους κινδύνους της Αλήθειας.
Κι όμως μέσα σου,μέσα μου (και το ξέραμε)
αλήτευαν οι εκκωφαντικές σιωπές μας.
Ευφρανθείτε στο Μυστικό μας Απόδειπνο..
Θα ζούμε
στων παράλληλων αντέννων τα ρινίσματα.
Κατάρτι εσύ.
Ξάρτι εγώ.
Θα ταξιδεύουμε.
Ώσπου μια μέρα-η ειμαρμένη-
κατακκόκινες, θα επιτρέψει,να βαφτούν οι θάλασσες
στων φιλιών μας τις απόρθητες οάσεις.
ΜΠ.
13/7/11
