Φορώντας το χαμόγελο στα μάτια,
στερνή προσευχή
Ταξίδεψα πάνω από σύννεφα,
στους ωκεανούς του Λόντον ,
στα Ανεμοδαρμένα Ύψη, χάραξα το πέταγμα απολιθωμένων αετών.
και σε αγέραστα λιμάνια
αντάμωσα τους γλάρους του Τσέχωφ
την Τερέζα του Φρέντυ
βούτηξα στον ποταμό Κβάι
αποκρυπτογράφησα του Φάρου της Αλεξάνδρειας κάθε δραπέτευμα φωτός,
θρήνησα Καπετάνιε μου -γιατί να κείτεσαι νεκρός;-μαζί με τον Whittman,
στρώθηκα για τα καλά σε ένα Διάλογο με τον Μπόρχες και τον Σαμπάτο,
ο Λόρκα πάλι απουσίαζε, σε γάμο ήταν ντυμένος βλοσυρός μου μήνυσαν,
βεβαιώθηκα πως ο Νικητής είναι μόνος( επέμενε ο Κοέλο βλέπεις)
κράτησα το Γέλιο σου κατ΄εντολήν Νερούντα
και το φόρεσα κατάσαρκα ή κατάκαρδα,δεν ξέρω..Μάλλον το δεύτερο..
Και αποφάσισα: πατρίδα μου , ο μικρός χτύπος της καρδιάς σου
που ανίχνευσαν τα δάχτυλά μου στο στήθος σου,
λίγο πριν..
λίγο πριν..
ένα λεπτό πριν σε χάσω..
Μίνα Παπανικολάου 15/7/11
