..****************
Μείναμε θεατές του έξω κόσμου, από επιλογή.
Στο τραπέζι μας, γύρω-γύρω, κάθησαν οι παλιοί μας φίλοι.
Οι καινούριοι, διατράνωναν την ηθική του νεοφερμένου νου.
Φρέσκιες ιδέες,
παλιές λογικές,
των απόλυτων "θέλω".
~Θέλω να με προσέχεις.
Θέλω να με πιστεύεις.
Θέλω να με ακούς.
Αργότερα: Θέλω να κάνεις λίγο πιο πέρα,
δεν χωράμε μαζί, δεν το βλέπεις;~
Κι ύστερα, οι παλιοί μας φίλοι, οι πιο σεβάσμιοι
εκείνοι που ξέρουν την αξία του "άχρηστου δέντρου" *,
δάκρυσαν.
Κανείς δεν κατάλαβε τον κρυμμένο ηρωϊσμό του,
παρά μονάχα όσοι κοινώνησαν τη σκιά του.
Μείναμε να κοιτάμε,
οικοδεσπότες της αμήχανης σιωπής.
Ποιά Άνοιξη ανθίζει, αναρωτηθήκαμε,
όταν την μαραίνουν εκείνοι που της τάχθηκαν φύλακες;
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
* Χόρχε Μπουκάι-O δρόμος της ευτυχίας-Φύλλα πορείας ΙV
