Μην ξεχάσω να σου πω

...Αν ήταν ένα θεριό στην άκρη του δρόμου,

πίσω απ΄τα δέντρα της αυλής μου,

πίσω απ΄τις σκιές που αφήνουν τα πρώτα σύννεφα στις ερημωμένες ακρογιαλιές,

να ξέρεις, εύκολα θα πάλευα μαζί του. Εύκολα θα έδιωχνα την κουρτίνα της θλίψης απ΄τα μάτια σου.

Ακόμα  ελπίζω κι επενδύω στην Άνοιξη.

Ακόμα μιλώ για αρμονικό αντικατοπτρισμό σ΄ έναν μη παραμορφωτικό καθρέφτη.

Μη γελιέσαι..Δεν είναι εισιτήριο η αγάπη να το ακυρώσεις.

 Θυμάμαι, χωρίς λύπη, είναι αλήθεια, μα μ΄ένα παράπονο θαλερό και διάφανο, τις ώρες, που τα λεξικά ονομάζουν συντροφικότητα. Να σκύβεις πάνω στο στίχο, μόνο για να δεις  να χαμογελώ απ΄την έγνοια σου. Να χαίρεσαι σαν παιδί αναφωνώντας πως βρήκες το νόημα. Κι εγώ, με τους παράξενους συμβολισμούς μου, να λυπάμαι που δεν εξήγησα ποτέ επακριβώς πως αποδέκτης ήταν  η διασταλμένη κόρη των ματιών σου.

Πόσο γρήγορα ήρθε το Φθινόπωρο..

Αναμαλλιασμένα τα όνειρα σκόρπησαν στα πρωτογενή υλικά τους.

Λίγο από ελπίδα, λίγο από πίστη, λίγο από αγάπη, λίγο από αφοσίωση, λίγο από συντροφικότητα, λίγο από εκείνο το άγγιγμα άκρη-άκρη στα δάχτυλα, σαν επέμβαση Θείας Χάρης.

Πολύ, από έναν γυρισμό που ορκίστηκες να μην διαβείς.

Το βλέπουν οι τοίχοι της καλύβας που σούταξα, στην άκρη μιας τοσοδούλας αμμουδιάς. Το κράτησαν κρυφό οι αέρηδες, αυτοί οι αλλοπαρμένοι νοσταλγοί των σιωπών.

Μην ξεχάσω να σου πω, θα γράψω τελικά το τέλος στο μυθιστόρημα.

Μην ξεχάσω να σου πω, το καναρίνι ακόμα προσπαθεί να πιάσει υψηλές νότες.

Μην  ξεχάσω να σου πω, ακόμα το σύμπαν, δυο μάτια.

(απόσπασμα από ένα γράμμα που δεν θα διαβαστεί)

Καλό μήνα