Μοιάζεις με λυπημένο πρωινό,
με το βλέμμα χαμένο
στα πεσμένα φύλλα των φθινοπώρων.
Μάτια μου,
διαλέγουμε τους δρόμους που θα διαβούμε.
Κι αν είναι σπαρμένοι με φύλλα κιτρινισμένα,
να θυμάσαι πως κι αυτά περιμένουν μιαν Άνοιξη,
που οπωσδήποτε θάρθει.
Κι είμαστε οι άνθρωποι,
ευτυχώς,
ακριβώς πάνω στο δρόμο της.
ακριβώς πάνω στο δρόμο της.