με γερτούς ώμους
και θλιμμένα πρόσωπα.
Με ανίες κι ερινύες.
Γιατί την ώρα τη δύσκολη,
εκεί που τα σταυροδρόμια
απαιτούν δυνατούς κωπηλάτες
εκείνοι τραβούν για ένα σύμπαν απέραντο.
Και καμμιά φορά, όταν θα νοιώσουν
πού είναι ο τόπος τους,
έχουν χαθεί από καιρό τα σημάδια.
Μόνο, γερτοί καθώς είναι...
".....ανταμώνουν το βλέμμα στο βλέμμα της,
μιας σκιάς που δεν ξέρουν ποιά είναι.
Σου χαρίζουν ευχές και χαμόγελα,
περιθάλπουν εαυτούς και εσένα
αν κοιτάξεις καλά στα δυο μάτια τους
σου μιλούν τα παιδιά τα χαμένα.
Σου χρωστούσα, με ρίμα, απόδειξη,
μιας αλήθειας παλιάς μα ωραίας,
κι αν μου πεις πως αυτό είναι μάταιο
πάλι θάμαι η τρελή της παρέας.
Μόνο που έτσι ο λόγος δεν άλλαξε
τα τραγούδια δεν γράφτηκαν μόνο
να τα πουν, να τα δουν μάτια άκλαφτα,
απ΄αυτά που λερώνουν τον πόνο.
Στα δικά σου τα μάτια , αθάνατα,
δυο πληγές, δυο φωτιές π΄ανταμώνω,
μα να δεις πως το λέγαν το δ(ύ)ίστ(υ)ιχο:
Στα δυο μάτια σου χάνομαι..λιώνω.."
Μ.Π.
