Μονάχοι κατεβαίνουν στη γη οι ποιητές,
αποστάγματα ενός σταλακτίτη όμοιου και πανάρχαιου,
ή εξαιρούνται -με κάποιον μυστήριο τρόπο-κάποιας εύκολης γέννας.
Δρόμοι, δεν φτιάχτηκαν γι κείνους,
μήτε αλσύλια θαρρώ.
Επίσημη εξήγηση δεν δόθηκε ακόμα.
Να γιατί, η επιλογή του μοναχικού-εν τέλει-βίου
είναι μονόδρομος.
Τίποτα δεν χωρά,
ούτε εκτείνεται στο άπειρο, η αντίληψη των τετραγωνικών ή των κυβικών
μιας στείρας εποχής τετραγωνισμού των λυγμών τους.
Το δάκρυ τους ήταν συμπαντικά ολοστρόγγυλο.
Μην απορείς περαστικέ μου οδοιπόρε..
Εσύ, με τα ακάνθινα πέλματα
και τα ανθρωποφάγα βλέμματα.
Κι η αποκρυπτογράφηση της μοίρας τους, αργεί.
Ομοιότητες βρίσκεις μόνο,
με ακτές, σύννεφα, λουλούδια, αγάπες, χαμόγελα, λύπες κι ονείρατα, παροξυσμούς και πλάνες..
Έτσι, γιατί δεν μπορείς εσύ ο ίδιος να τα πεις..
Γι΄αυτό, μην ενοχλείς τους ποιητές.
Στο δρόμο που γεννήθηκαν
δεν έχουν συνηθίσει νάχουν συνοδοιπόρους
και μάλιστα ειλικρινείς.
3/9/11
Μ.Π.
