Ψάχνοντας ανάμεσα σε κοχύλια
κι αφού δεν έχουν χαραχτεί παρά μόνο από το μαχαίρι του δύτη,
διαπίστωσα πως η τρυφερότητα χάθηκε.
Κατοικώντας εκεί που η ενατένιση των αετών είναι μονόδρομος
διαπίστωσα πως εκείνο το παλιό αυχενικό σύνδρομο
μοιάζει συχνά με κουμπί
που το πατάς κι αλλάζει πορεία-σχεδόν αυτόματα- το βλέμμα σου.
Πιστεύοντας πως αλλάζει ο κόσμος
λίγο πριν, λίγο μετά την καταστροφή- ακούσια έστω,ποιός θα τόλεγε;-
διαπίστωσα πως η αρχή του παντός
είναι εκείνο το πρώτο πετραδάκι
που μπαίνει αυθάδικα ανάμεσα στα δάχτυλά σου
και μήτε να περπατήσεις μπορείς
μήτε να κάνεις την αδιάφορη.
Κι έτσι, διαπίστωσα πως πριν πετάξεις
πρέπει να μάθεις να βαδίζεις
τόσο όσο να πάρεις εκείνη τη φόρα
που κι αν δεν πετάξεις
θα σε κάνει να τρέξεις.
Κι όλα αυτά, διαπιστώσεις που κάνω καθιστή
σε μια καρέκλα-σκλαβιά,
γύρω ο κόσμος κοιμάται ή θλίβεται.
Τίποτα πια δεν ερωτεύεται,
ούτε καν εκείνο το αλητήριο-αφυπνιστικό λιθαράκι.
*********************
Καλοκαίρι 2012
