άρθρο στην εφημερίδα ΝΕΟ ΒΗΜΑ ΝΑΟΥΣΑΣ της Μίνας Παπανικολάου
«Η τέχνη μπορεί να κάνει ό,τι δεν μπορεί να κάνει η
πολιτική.
Η τέχνη δεν έχει σύνορα,
κινεί το σύμπαν,
δεν μπορεί να αγνοήσει τη
γειτνίαση των δύο λαών».
Αυτό διατείνεται ο Ομέρ
Καλεσί ζωγράφος και στενός φίλος του Αλέκου Φασιανού, ο οποίος ζει μόνιμα και
εργάζεται στο Παρίσι. Το σχόλιό του αφορά στην επαναλειτουργία της σχολής της
Χάλκης. Ο ίδιος ο οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος εγκαινιάζοντας την
εικαστική έκθεση στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, «Ιχνηλατώντας την
Κωνσταντινούπολη», τόνισε πως μένει μια υπογραφή για την επαναλειτουργία της
σχολής.
Εκείνο που με προβληματίζει δεν είναι η μια
υπογραφή, ούτε η προσπάθεια του κυρίου Ερντογάν να επανεκλεγεί με κάθε τρόπο,
ούτε σίγουρα η ανωτέρω άποψη περί τέχνης. Ανησυχώ για εκείνα που δεν
συμπεριλαμβάνονται σε ένα δελτίο τύπου ή μια δημοσίευση. Προσπαθώ να καταλάβω
γιατί πήραν την Τουρκική υπηκοότητα μητροπολίτες της Νότιας Ελλάδας και κανείς
δεν μου απαντά. Χάρηκα με την Θεία Λειτουργία μετά από 40 χρόνια στον Πόντο το
Δεκαπενταύγουστο. Και για αυτό το γεγονός όμως, δεν σας κρύβω την ανησυχία μου.
Τα ερωτήματά μου βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής. Να σημειώσω πως δεν
αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις αλλά για τις κακές προϋποθέσεις. Ανήκω σε
εκείνους που πιστεύουν στην καλή γειτονία μεταξύ των λαών. Υπό την προϋπόθεση
του αμοιβαίου σεβασμού των ιδιαιτεροτήτων ενός εκάστου, της κουλτούρας του κάθε
λαού και της ισότιμης συνύπαρξης. Έτσι, μην έχετε αμφιβολία για τις καλές μου
προθέσεις. Κι εγώ, όπως είπα, απαντήσεις περιμένω.
Εκείνο που με προκάλεσε να αρθρογραφήσω σήμερα
είναι η εκμετάλλευση της Τέχνης. Η πολιτική και οι πολιτικοί (κυρίως οι
δεύτεροι), συνηθίζουν να διανθίζουν τις δημόσιες εμφανίσεις τους με δράσεις
τέχνης. Φωτογραφίζονται δίπλα της, χαμογελώντας λάγνα για να τονίσουν πόσο
μεγάλοι εραστές της είναι. Έχουν διαπιστώσει πως ο κόσμος στρέφεται σε καιρό
κρίσης προς τα εκεί και επιθυμεί «άρτον και θεάματα». Μια μερίδα του κόσμου
πείθεται για τον έρωτα αυτό και θεωρεί ακράδαντα πως ο/η εν λόγω κύριος/ία Τάδε
εκτιμά τη Τέχνη, τη σέβεται, την προστατεύει άρα είναι ο «άνθρωπός της». Και
σαν ποιοτικός/ή και άνθρωπος του πνεύματος, δεν μπορεί!! είναι ΚΑΙ ο άνθρωπός
μας!
Γιατί όλα αυτά μου αφήνουν μια πικρή γεύση
όμως; Μάλλον επειδή το έχω δει να συμβαίνει, να χρησιμοποιούν την Τέχνη ως
καρφίτσα στο πέτο, με διαμαντάκια, να τη φορούν με το κοστούμι που ταιριάζει ή
το ταγιέρ και μετά, όταν τους είναι άχρηστη, να την τοποθετούν σε ένα κουτάκι
από αυτά τα των φο-μπιζού και να την ξεχνούν μέχρι την επόμενη χρήση.
Παραίνεση: Μην ασελγείτε στην Τέχνη. Και σύ
Τέχνη, τίμα τον Πατέρα και τη Μητέρα σου.
αναδημοσίευση 2010-2011
