Οι άνθρωποι παρόλο που έψαξαν,
έψαξαν πολύ
δεν βρήκαν το δρόμο τους.
Γύριζαν
γύρω- γύρω απ΄τον εαυτό τους
κατάδικοι και καταδικασμένοι της ανυπαρξίας
και του υλισμού.
Μα η αλήθεια τους
ήταν κρυμένη ολοφάνερα μπροστά στα μάτια τους.
Απλή, σαν την αναπνοή του αγέρα στις φυλλωσιές
των ατίθασων κέδρων
λίγο πριν την άνθιση.
Σαν το χαρούμενο-πόση αποκοτιά!- φθινοπωρινό φύλλο,
σε μια ανταύγεια του ήλιου στα αγαπημένα μάτια
σ΄έναν άσπιλο αναστεναγμό των χειμωνανθών
λίγο πριν-λίγο μετά τον εξαγνισμό τους
στην αιματηρή-πώς αλλιώς;- αφοσίωση
στον λαβίρυνθο που τεχνιέντως χτίζει ο αγάπανθος!
**************************
Μίνα Παπανικολάου
