κείμενο: Μίνα Παπανικολάου
Ιστορίες
οδύνης,
γραμμένες σε
μυθικά βιβλία.
Κάποιες
μιλούν με οιωνούς..
κατακρεμνίζονται
όμοιες με
στάλες βροχής..
με
κατακόκκινα μάτια
απ΄το
αιμάτινο δάκρυ
χάνονται στην
κοσμοσυρροή
θρηνώντας..
το κορμί που
ξεστράτισε.
Λυπημένες απ΄την
εγκατάλειψη,
οι εστίες
κι εκεί,
ακούγονται τραγούδια που πια δεν υμνούν
μα σιωπούν
στων ανθών τον ανεκδιήγητο πόνο.
Και κάποιες
μορφές
διωγμένες στη
γη
μακριά από
απαστράπτοντες ουρανούς
δίπλα
σ΄εκείνους που περιμένουν,
βρίσκουν
γαλήνη στα παιδικά όνειρα,
στην ενήλικη
αυταπάτη..
κι ας είναι
αυτός,
ο επίγειος
θάνατός τους..
σε ιστορίες
οδύνης.
