-..Σ΄αυτό το καρνάγιο φυσάει συμπάθειες
κι η ποίηση είναι σφήνα που συγκρατεί να μην καταρρεύσει ο κόσμος..-
Ο κόσμος του Στρατή Παρέλη, είναι η ποίηση. Συμπαθητική,
παρασυμπαθητική αναφορά στα γύρω του τεκταινόμενα και καταγραφή στα εντός
μεταφραζόμενα σε ακριβές, περίπλοκες ως προς τη σύνταξή τους και πολυάριθμες ως
προς την εικονοπλασία τους, ποιητικές απολήξεις. Η άφεση στην ανάγνωση του
έργου του, είναι μονόδρομος.
-..Όσοι έμαθαν ν ΄ακούν προσεκτικά και να σιωπούν είναι κερδισμένοι γιατί
μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα ότι ο επίλογος μιας μέρας γράφεται για
ν΄αρχίσουν τα όνειρα..-
-..Εξέχει η σιωπή απ΄την αλήθεια.Θέλω να πω, μ΄αυτήν κανένας πια δεν φτάνει
σ΄ασφαλή συμπεράσματα..-
Για τον ποιητή, το ποίημα μπορεί να σκαλώνει στις
πικροδάφνες.Να γίνεται μυστικό του ήλιου που ξεστομίζει θρασύτατα ο ίδιος, σε
μια ποιητική οδοιπορία που τον ατσαλώνει κι ο ήλιος καθεαυτός δεν τον φοβίζει.
-..μα τί εικόνα, ένας ήλιος διάπυρος
αλήθειας, πικρής κι ανελέητης, μα έτσι είναι πάντα οι αλήθειες..-
Οι λέξεις είναι για εκείνον καταφύγιο σύνεσης και φλύαρης
σιωπής. Συχνά σε καρατομούν, όταν ο στοχασμός σου είναι κάπως εφησυχασμένος.
Και μέσα από την ποίηση, η λαλίστατη σιωπή του ξεπηδά σαν παντιέρα, σαν βάσανο,
σαν καημός καθώς αν και ο ίδιος πιστεύει πως τα είπε όλα, εντούτοις ούτε στα
μισά δεν είναι των εκμυστηρεύσεων προς τον αναγνώστη.
Εκείνο που λίγοι κατανοούν για τον ποιητή είναι πως αν
και πολυγραφότατος, επιλέγει τη διαλεκτική με τη μοναξιά του ή τη μοναχικότητά
του, με μια επικάλυψη άτρωτου τοίχου που όμως έχει την πυγμή να εφορμά απ΄τα
κάστρα των υψηλών ιδανικών στην κατάκτηση της πικρής καθημερινότητας, έως την
εξαφάνιση του εγώ στη μάχη για την εξύψωση στα άδυτα ιερά του ποιητικού πάνθεου.
Οραματίζεται έναν κόσμο ιδανικό όπου μπορούν, αν όχι
πρέπει να ευημερούν οι ιδέες, οι αξίες και οι άνθρωποι (όχι τα άτομα). Σ΄αυτούς
τους οραματισμούς η Ποίηση είναι η σημαία και το μανιφέστο του θα γραφτεί σε ποιητική, διαχρονική, Ελληνική
γλώσσα.
-..Μόνο ένα Κάστρο κράτησα ψηλά
μες το κουρασμένο κεφάλι μου
Κι έγινε από μόνο του ποιητικό μανιφέστο.
Ακολούθησα τις νύχτες ως το ακραίο τους μαύρο
Αιμοδιψής για αγάπη..
Τελειωμένα ελεύθερος ήρθα ως το ναό της ποίησης..-
-..ξέρεις αγνοώ τους κρατούντες και ιδιοτεύω σε δικό μου παράδεισο αλλά
είναι κι η ποίηση δρόμος για να τον βαδίσεις ξυπόλητος..-
Ο ποιητής νοιώθει πως επαίρεται για την λατρεία του προς
την Ποίηση την οποία θεοποιεί ως «θεματοφύλαξ των σεπτών του κόσμου». Στην
πραγματικότητα γνωρίζει καλά πως μόνος και μέγας αντίπαλός του είναι ο εαυτός
του. Παρακινεί, με τον χειμαρώδη λόγο του, όλους εμάς να ανταποκριθούμε στο
κάλεσμα ενός λουλουδιού, στην υπόσχεση ευδαιμονίας μιας αεικίνητης νύχτας, στο
δάκρυ που τραντάζει συθέμελα το είναι μας όταν μας αγγίζει η ανάσα των αγαπημένων
μας, στην υπόσχεση αιωνιότητας που περιέχει η φλυαρία του παιδικού γέλιου.
Μοιάζει να κρατά το δηλητήριο των λέξεων για τον εαυτό
του, καθώς ανταμώνει με τον εσωτερικό του αντιφωνητή, τον οποίο λαμβάνει πάντα
σοβαρά υπόψιν του.
Όσες φορές κι αν ταξιδεύει εκτός Ελλάδας, η γραφή του για
τους τόπους που αγγίζει, οι λέξεις του,
περιέχουν πικρά αποστάγματα κατήφειας. Μόνο στα ταξίδια του στην Ελλάδα
μεθά κι ανθίζει από ποιητική διαύγεια και περηφάνεια που ξεχύνεται σε κάθε του
ποίημα, αγκαλιάζοντας το πνεύμα και την
πένα του:
-..όταν όλα θα πάρουν σχήμα θανάτου,
η Ελλάδα θα είναι ένα μπαλκόνι
που αντικρίζει καθαρό ουρανό..- ,
γράφει στη Βουδαπέστη τον Ιούνιο του 2012.
Ο Στρατής Παρέλης, με μια οξυδέρκεια και μια ποιητική
σοφία που ταράζει, βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση. Στο έργο του καταγράφεται κάθε
πτυχή της ζωής του, σε ένα ημερολόγιο αθανασίας και αιωνιότητας.
Να τον θυμούνται; Το επιθυμεί. Πώς όμως; Συμβιβασμένο;
Επουδενί!
-..το να με θυμούνται αύριο είναι μια ιστορία που αγαπά το εγώ μου.
Το να με διαβάζουν αγαπώντας τον τρόπο που μίλησα,
Το να με ακολουθούν
Θέλοντας τα επιγραμματικά αγαθά μου, είναι μια ξιπασιά του εγώ.
Που την θέλω πανάθεμα..
Αλλά όμως δεν θα παραχωρήσω τίποτα από τη λάμψη των χρωμάτων που
τροφοδοτούν την ψυχή μου κι έτσι ζάμπλουτος
ο φτωχός θα πορεύομαι..
Να τι θέλω αλήθεια: να με σκορπίσει ο αέρας λέξη τη λέξη μου
Μέσα σε όλες τις καρδιές...-
Κι η αυστηρή φυσιογνωμία του ημερεύει, όταν χάνεται σε
μνήμες,σε παρόντα και μελλούμενα :
-..δεν είχαν δράκο όλα τα παραμύθια μου,
δεν έλειπαν οι αγκαλιές.
Χέρι με χέρι προχωράμε
έτσι που όλα δείχνουνε πως είμαστε ερωτευμένοι.
Μετά μας χώρισε η ζωή,
πήρες τον δύσκολο ανήφορο
κι εγώ αρνήθηκα μες σ’ όλα να πεθάνω..-
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ!!
από τις εκδόσεις Bookstars 2012
