Θυμάμαι να γράφω ποιήματα,
για τη ζωή που μου έταξαν
κι έλεγαν πως δεν υπάρχει στ΄αλήθεια.
Μα εγώ την έφτιαξα
με ορθάνοιχτα χέρια
και μάτια φορτισμένων αστραπών.
Είδα,
οίδα
και ξέρω
πως η συντέλεια εισπνέει χαμόγελα
κι εκπνέει παγωμένες ανάσες,
χτίζοντας ζωές μελλοντικών αναμνήσεων
σε θρήνους αγαλμάτων.
Η μόνη συντέλεια που φοβάμαι πια,
είναι η απώλεια.
