Οι άνθρωποι,
μπορούν να είναι
πατρίδα και ξενιτιά
να είναι άνεμοι
και νηνεμίες.
Να είναι προσευχή
κι ανάθεμα.
Καρδιοχτύπι που
σβήνει
ή τυλίγεται γύρω
σου παρηγορητικά,
μητέρα κι
ορφάνια,
άνθος κι άγονη
γη.
Οι άνθρωποι μόνο
μπορούν να είναι
κυματισμός
σημαίας,
το α της
αποσύνθεσης,
το α της
αγκαλιάς.
Οι άνθρωποι,
όμως,
επιλέγουν τη φυγή
και κλείνονται με
ευκολία
στη ραγισματιά
της πληγής τους.
Για ασφάλεια, δήθεν..
*****************************
Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
Μίνα Παπανικολάου
