Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ( 1 ) - ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΙΝΑ









Μια αιωνιότητα αργότερα
         
Θα αναβάλλουμε  το όνειρο
μια αιωνιότητα αργότερα.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα
της αναβλητικότητάς μας;

Στον παρόντα χρόνο
αποκτήσαμε  αναρχική όραση.
Ίσως στο μέλλον μάθουμε το συμβιβασμό.

Απελπίσου!
Ποτέ δεν θα αλλάξουμε πλεύση!




Θέαση

Είχα αποφασίσει  από καιρό
να κάψω τα μάτια μου.

Ίσως έτσι
μεγαλώσω τον ορίζοντα που μου αναλογεί.








 
 Ανάδυση

Δεν είναι που άργησαν να το καταλάβουν.
Η ομοιότητα τους ξάφνιασε!

Η ανάδυση του ενός,  μέσα από τον άλλον!





Δακρύων ροές

Πάλι οι λέξεις αναδιπλώνονται
δροσίζοντας αλλοτινά λιοπύρια.

Χάραξα τόσα ίχνη στην άμμο!
Περιέθαλψα τόσες οιμωγές!

Κι εσύ,
μου απλώνεις τα χέρια.

 Θρηνείς
 με μάτια στεγνά υποσχέσεων.

Πάλι επιστρέφεις
μα η επιστροφή
στερεύει κάθε χαρά.

Πάλι επιστρέφεις
μα τί θα βρεις;
Σκόρπια γράμματα και αισθήματα
που δύσκολα συνθέτουν λέξεις.

Ομίχλες Φθινοπώρου και σκόνη παλιών παραδείσων
ξέφτια κυμάτων
δακρύων ροές
σε παρενθέσεις ταξιδιών και πύργους ατσάλινους
που κατοίκησα.

Τι κι αν ακόμα θυμάμαι μυθεύοντας;
Ακόμα περιγράφω
τιμώντας Ανοίξεων χαρές
που αρνήθηκες κάποτε...




 

Αναλφάβητος έρωτας

Τόσες ανεπίδοτες παλίρροιες!

Ούτε στιγμή δεν στράφηκαν
προς την αφύλαχτη πηγή που τις περίμενε
λαχταρώντας τρικυμισμένα φιλιά.
Παραδομένα
στα πόδια
στα χέρια της λαχτάρας
στα χείλη
στα μάτια της λατρείας!

Δεν ήταν χωρίς λογική
της προσμονής η απόφαση!

Ποιές παλίρροιες δεν το ξέρουν ήδη
πως ήταν ένας αναλφάβητος έρωτας
που έτσι κι αλλιώς
δεν ήθελε να γνωρίζει
πως είναι να μην σε έχει φιλήσει
η αλμύρα της κατάφασης;



Παρουσίες

Οι παρουσίες
ξεδιπλώνονται δίπλα σε αναβολές.
Ασπρόμαυρες κάποιες φορές.

Αν προσέξεις καλύτερα
αντιλαμβάνεσαι
πως υποδόρια θάλπουν αναμνήσεις
που μόνο από μέσα αν τις δεις
καταλαβαίνεις 
πως αντέχουν ακόμα...




 

Φαύλος κύκλος

Έχουμε την ίδια πηγή έμπνευσης.
Εγώ, εσένα
και εσύ
πάλι εσένα.
Φαύλος κύκλος.

Πόσο άγριες γίνονται οι άγιες νύχτες
της παραφροσύνης σου!

Συμβαίνει να σε εμπεριέχουν οι εμμονές
του αχειροποίητου πρωϊνού
διατηρώντας φαύλο τον κύκλο.







Τα χέρια μας

Χτίζουμε πελώριους τοίχους.
Τους στολίζουμε
με εγκάρδιους εναγκαλισμούς.

Τα χέρια μας
ήταν προορισμένα
να αγκαλιάζουν κεραυνούς.









Δεν είμαι παιδί της απελπισίας

Πόσο ανόητα πίστεψες
πως το χέρι που έτεινα
ήταν ενός παιδιού της απελπισίας!

Κρατούσε
το μέλλον.
Αγκάλιαζε
τις πιθανότητες.
Κατακτούσε
το μονοπάτι της ελπίδας.

Δεν είμαι παιδί της απελπισίας!

Είμαι η φωνή
της αιώνιας αυγής σου.






Θυσία.. επιεικώς

Η γη
γρανάζι που αναμασά σάρκες.
Θυσία η ζωή
στο προμελετημένο σκηνικό του θανάτου.
Χαίρεται και κραυγάζει ο δαίμονας
για όσους κέρδισε.

Κι αν ήμασταν ταγμένοι στο Φως
τί την κάνατε τη ζωή μας;

Τίποτα επιεικώς
δεν περιφρόνησα  περισσότερο...
από τον άνθρωπο
που εξώθησε άλλον άνθρωπο
στην απόγνωση,
δεν απεχθάνθηκα περισσότερο
από το σύστημα
που εκτρέφει δυνάστες.



Δεν εμίσησα περισσότερο
από ένα παγωμένο βλέμμα
βυθισμένο σε μειδίαμα απελπισίας.












Αποπροσανατολισμός

Τα μάτια σου!
Της απελπισίας μάτια
συσσωρεύουν λυγμούς
ύστερα χαίρονται τον πνιγμό τους
κι απορούν...

Κατά πού πέφτει η γαλήνη;





 
Ιστορίες οδύνης

Ιστορίες οδύνης
γραμμένες σε μυθικά βιβλία.

Κάποιες μιλούν με οιωνούς
κατακρεμνίζονται
όμοιες με στάλες βροχής
σε κατακόκκινα μάτια
από αιμάτινα  δάκρυα.
Χάνονται στην κοσμοσυρροή
θρηνώντας
το κορμί που ξεστράτισε.

Λυπημένες απ΄την εγκατάλειψη
οι εστίες.
Εκεί
ακούγονται τραγούδια που πια δεν υμνούν.
Σιωπούν
στων ανθών τον ανεκδιήγητο πόνο.

Κάποιες μορφές
διωγμένες στη γη
μακριά από απαστράπτοντες ουρανούς
δίπλα σε εκείνους που περιμένουν
βρίσκουν γαλήνη σε παιδικά όνειρα
στην ενήλικη αυταπάτη.

Ας είναι αυτός
ο επίγειος θάνατός τους...
σε ιστορίες οδύνης.







Τετράδια κεραυνών

Διατηρείς
τα τετράδια των κεραυνών
φορτισμένα με τη μνήμη
να καταγράφει τα ίχνη τους.

Το τραγούδι τους
θα ακουστεί στα πέρατα
με εμάς θιασώτες...




 



Γαλήνη

Πώς το ακριβότερο δώρο σου
είναι η γαλήνη;
Πού έμαθες των Αρχαγγέλων
τα τραγούδια;

Άλλο πια τίποτα
δεν ακολουθώ
παρά τα χνάρια σου
στην άμμο
που περιστρέφονται γύρω από εμένα
χορός παιδιού
σε γιορτή ανέφελη!









Αθωότητα

Αναζήτησα έναν λογισμό διάφανο
της πατρίδας μου.
Τα σύννεφά της
σκέπη σεπτή
και αγέραστη
κάθε που οι ώρες
άγγιζαν το απλησίαστο.

Αναρωτιέμαι...
Πώς βρίσκουν γιατρειά τα ζουμπούλια
κι ας είναι  αυτός
ο πιο βαρύς χειμώνας;

Άραγε
κανείς δεν διέκρινε αληθινά στα μάτια τους
την κρυμμένη ματαιοδοξία της αυθεντίας τους;

Καταργώ την αλήθεια
διαλαλώντας την.


Ποιός τόπος θα σταθεί ικανός
για να κρύψω
τη χαμένη αθωότητα;




 


Ομοιότητες

Κάποιες ομοιότητες
αρέσκονται να θυμίζουν...
Η επιστροφή τους
θα μπορούσε να είναι αναχρονισμός.
Η παραδοχή όμως, είναι τόλμημα.

Δειλιάζουν!
Πώς να τους θυμώσεις;

Σε κρατούν από το χέρι,
όταν έχεις πάψει να περιμένεις.
Νομίζεις πως το βλέμμα τους
αιώνες είχε σταθεί απέναντί σου.

Ομοιότητες
σαν κατάσαρκες διπλές ταυτότητες.






Άκλαυτα όνειρα

Με ακλόνητη βεβαιότητα λέγαμε:
«νάτα τα θαυμάσια υπερώα μας».

Στραφήκαμε πίσω
στο ακλόνητο παρελθόν.
Καμιά απειλή εκεί.

Δεν υπολογίσαμε
τον παιδικό θρήνο.

Πώς να βάλει ο νους
πως θα ξεσπούσε πάνω από τις κακοτεχνίες;

Πολλά όνειρα
πιστέψαμε πως πήγανε άκλαυτα.