Δεν υπάρχουνε λέξεις
Δεν
άφησες τίποτα πικρό
ανείπωτο.
Μυστήριο
που έμεινε αξόδευτο
η
αγάπη...
Τα
ρεφρέν θρηνούν γυμνά
ψιθυρίζοντας
αδιευκρίνιστους λυγμούς
σε
καιρούς μακρινούς.
Δεν
υπάρχουνε λέξεις
που
θα σε αγγίξουν κατάστηθα
ούτε
αγγίγματα
που
θα σε καταπλήξουν
καταργώντας
την άβυσσο.
Κεριού
φλόγα
στερνή
και άκαφτη
η
θλίψη.
Καημός...
που
δεν έχει αναπαυμό
και
στοιχειωμένη άγρια πέτρα
-ασάλευτη-
στη
θέση της καρδιάς...
Δεν
υπάρχουνε λέξεις
για
όσα δεν άντεξαν
να
συναντήσουν τον Παράδεισο...
Ανταλλακτήριο αισθημάτων
Πικρή
ανάμνηση
ανέφελης
ζωής
το
ανταλλακτήριο αισθημάτων.
Η
κατάθεση γυμνής θύμησης
κάνει
τους ανθρώπους να αναρωτιούνται:
«πώς
καταργεί η ζωή το ιδανικό;».
Πικρό
ανταλλακτήριο
που
θάθελα να διαρκεί
η
γλύκα της αλήθειας.
Θάλεγες...
-σαν
να σε βλέπω-
καλύτερα
που όλα ξεσκεπάστηκαν
και ας είναι το ψέμα-ψέμα
το
θέρος-θέρος
και
ο πόλεμος- πόλεμος
τρύγος
υποδόριος.
Ειρήνης 47
Η
γειτονιά
που
μου ανήκουν τα όνειρά της
και
τα χιονισμένα της λεμονοκυπάρισσα.
Αριθμός
47.
που
ελεύθερη χαϊδεύει το χιόνι
και
το πικρό χαμόγελο
της αναδυόμενης σκλαβιάς.
Αλήθεια...
Σε άρρωστους καιρούς γεννήθηκα*... Μπρεχτ
*Μ. Μπρεχτ
Παράδεισος
Όλα
χώρεσαν στον παράδεισο.
Το
ερπετό και το αηδόνι.
Το
σύννεφο
και
οι ανταύγειες του ουράνιου τόξου.
Άνθισε
στο βλέφαρό σου η αστραπή
γνωρίζοντας
οι άνεμοι τον προορισμό τους.
Αγάπη
λύτρωσες
τους κολασμένους.
Νεκρές φούγκες
Οι
έρωτες
νεκρές
φούγκες
με
αντίληψη αυτόχειρα.
Ραγισμένα
δάχτυλα
μιλούν
για αγάπη.
Θα δεις...
Μιλήσαμε
χαμηλόφωνα
τόσο
που δεν κατάλαβαν
πως
δεν θέλαμε να ταράξουμε
τις
ψευδεπίγραφες γαλήνες τους.
Σαν
παιδιά τους πιστέψαμε
με
την επίγνωση
πως
το πράττουμε
για
να μην στραγγίσουμε
τα
ψεύτικά τους χαμόγελα.
Μια
φωνή είναι αρκετή
για
να γκρεμίσουμε
τους
χάρτινους πύργους της "αγάπης" τους.
Πάλι
στον ίσκιο τους θα κρυφτούν.
Θα
δεις...
Μην κλαις...
Μπορώ
να κοιτάζω τη ζωή
από
το στενό παράθυρο.
Να
το γκρεμίσω
για
να δω καλύτερα.
Μπορώ
να αναπνεύσω ξανά.
Μην
κλαις...
Μπορούν
να τα πάρουν όλα
χωρίς
να έχουν τίποτα.
Μην
κλαις...
Θα
ντυθούμε ψυχή.
Κυρά της λίμνης
Κυρά
της λίμνης
και
των ολόφωτων ουρανών
κούρσεψε
των
βυθών ξάστερες συλλαβές
και
των μυστικών της τραγούδια
ξεδίψασε
με
μαργαριτάρια γαλήνης.
Άνθισε
στους
ανήλιαγους χρόνους
την
πολύπαθη Άνοιξη.
Δίδαξε
τη
γραμματική της θύμησης
στα παραμύθια των παιδιών.
Κυρά
της λίμνης
δες
πόσο
θλίβεται η πατρίδα μου
και
αποκρίσου:
Που
το λευκό κατοικεί;
Πόσο
εύθραυστα δάχτυλα έχει η σιωπή;
Πώς χαρά και λύπη πιάνονται χέρι- χέρι
ξεδιπλώνοντας
όνειρα και παραιτήσεις;
Άγριες μέρες
Πέτρα πιο πικρή από τον
βοριά
λαξεύει
σκληρές εικόνες στα μάτια.
Οι σκέψεις...κύματα.
Κανείς δεν κατοικεί εδώ!
Η φωνή άσκοπος αντίλαλος
στην έπαρση του
κατακλυσμιαίου.
Σου μοιάζει ο χρόνος
και καθώς λυγίζεις
του μοιάζεις κι εσύ
σαν ανεμίζεις
της επανάστασης λάβαρα.
Η δύναμη της πέτρας
πιο ισχυρή από την αγάπη.
Άγριες μέρες.
Πού να βρουν καταφύγιο
οι σπασμένες φτερούγες των
πουλιών;
Πέτρωσες κι εσύ
που ήσουν η τελευταία μου
ελπίδα.
Η καρδιά σου μοιάζει
ορυχείο ορθάνοιχτο
στη θέα
του πιο καλοπροαίρετου
στεναγμού μου.
Διάφανες νύχτες
Είναι όμορφη η νύχτα.
Αν παρατηρήσεις προσεκτικά
δεν μπαίνει φραγμός στις
ώρες.
Προχωρούν
χωρίς ίχνος συστολής
προς το μέλλον τους.
Απόψε
είναι διάφανη η νύχτα.
Διάφανη και ολόδροση.
Νόμιζες
πως τόσο δροσερή που είναι
θα πάγωνες.
Μα όχι!
Τί παράξενο...
Τις διάφανες νύχτες
ξωτικά μιλούν με τα άστρα
ανταμώνοντας στον περίβολο
του φεγγαριού
μελλοντικές θύμησες
αραδιάζοντας μύθους
μιλώντας με
όνειρα χαρούμενων παιδιών.
Μου αρέσουν οι διάφανες
νύχτες!
Νύχτες διάφανων ψυχών!
Γίνεσαι ξανά άνεμος
Γυρίζεις
εκεί που σε
εγκατέλειψαν οι ώρες.
Στη θάλασσα ...
που γνωρίζει να
κρατά τον άνεμο.
Ξεμακραίνεις
με το κύμα
και φεύγεις.
Είσαι
ελεύθερος.
Γίνεσαι άνεμος.
Ώρες
Οι ώρες γίνονται τόσο
περιεκτικές
που αναρωτιέσαι αν πραγματικά υπάρχουν
ή σε έχουν κλείσει ήδη μέσα
τους.
Είναι αδύνατον να
ανασάνεις.
Στενεύουν τα περιθώρια
Κι ο χρόνος
μια ανελέητη τρικυμία με
εσένα στη μέση.
Κι όμως...
τριγύρω ακόμα τολμούν
να ανθίζουν ζουμπούλια
αψηφώντας το χιόνι.
Να αντιστέκεσαι
στις ώρες.
Να υψώνεις κεφάλι ατίθασο
στο χιόνι.
Θα αγαπηθούμε οι άνθρωποι
κάποτε...
Διατακτικές ονείρων
Λάβαμε
διατακτικές ονείρων.
Γίναμε
παραχαράκτες.
Διαπρέπουμε!
