Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ (3) - ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ



 

Αργυρό θαύμα

Μικρό
αργυρό θαύμα
και έκθετο άνθος.
Της δημιουργίας άνθος!

Η επίγνωση της επέλασης
μιας νέας Άνοιξης
γίνεται λόγος παρηγορητικός.

Έτσι που μίλησα
ο θάνατος καταλύθηκε.
Ομολογεί και εξομολογείται η αυθαιρεσία των ανθών:

"Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος" *.


* «Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος»  Μενέλαος Λουντέμης,  μυθιστόρημα




Λέω...

Λέω καμιά φορά...
Είμαι εγώ που αγάπησα τη γη
τον ήλιο
το φως της αυγής
το δροσερό νερό,
το γέλιο του παιδιού;

Πόση απάθεια
μπορεί να κρύβει η αγάπη;












Ακίνδυνο συναίσθημα

Θυμήσου
ακίνδυνο συναίσθημα.
Περιττεύει ο λόγος
που κατακρεουργείται.

Μαθημένο στη σιωπή
σαν ασκητής ταγμένος
να ζει σε σπηλιές
ακίνδυνο συναίσθημα
κοιμήσου.

Ο κόσμος
θα εξακολουθεί να παραμένει
άρτιος και οικοδομήσιμος.







Αύγουστος θα είναι όταν θαρθείς

Κι εσύ που ταξιδεύεις σε ωκεανούς ασίγαστους
τρέφεις την κάθε μέρα
με ελπίδας χαμόγελα.

Σου μοιάζει η μπόρα
όταν στα μάτια σου κυλούν
δάκρυα του αποχωρισμού.
Σου μοιάζει ο ήλιος
όταν στα χείλια σου σκαρώνει ρίμες το χαμόγελο.

Σε βλέπω να απομακρύνεσαι περήφανα
σαν γλάρος στα ανοιχτά
σαν Αυγερινός σε  έναστρο ουρανό
και λέω:
...Αύγουστος θάναι όταν θαρθείς
στης πικροδάφνης το τελευταίο πέταγμα
στου γιασεμιού το θαρραλέο άνθισμα.
Περήφανο κύμα
αφρισμένο
που σκορπά στην ακινησία των βάλτων.

 (για τον καπετάνιο γιο μου)




Έφυγα

Φοβήθηκα το θάρρος που έλειπε
από τις μικρές σου επαναστάσεις.

Φοβήθηκα τους φόβους.

Ήθελα να κυνηγήσω ανέμους
μα εσύ δεν ήσουν άνεμος.

Γι’αυτό  έφυγα.












Άρνηση

Αρνούμαι όλα όσα έχω γράψει
για να σε περιγράψω.
Είναι ιεροσυλία.
Γι΄αυτό σβήνω κάθε παραφωνία.

Δεν ήσουν  αλήθεια.

Οι αλήθειες κατοικούν
σε έναν ασίγαστο κόσμο.

Εσύ ζεις
εκεί που ο ήλιος έχει άλλο όνομα.
Άγνωστο...
Αδιάφορο...

Αν ήξερες που κατοικώ
θα άστραφτες σαν άστρο το καταμεσήμερο.
Αλλά, δεν ήξερες.

Εκεί που ζω
η διάθλαση
δεν αλλάζει την πορεία του φωτός
και η νύχτα έρχεται
ως επίκληση
στην αποκαμωμένη μέρα.



















Δελτίο θυέλλης

Σου μοιάζουν
όλα τα ξάστερα βράδυα
όλα τα ανθισμένα χαμόγελα
κρατούν από τη γενιά σου.

Στάθηκες περήφανος
εικόνισμα υπομονής
νόημα της προσμονής
ατίθασος άνεμος
θάλασσα
φως.

Ο θρήνος σου
οι δυσβάσταχτες λύπες σου
και όσες σου μοιάζουν θύελλες...
δικά μου!





Μοίρα

Οι λέξεις
ξεχύθηκαν
από τα συρτάρια της μνήμης
ξέπνοες!

Καρτερούσαν
να ανοίξει ένα γέρικο παράθυρο.

Τα μάτια τους
είχαν δει αιώνων άνθη
να ανταμώνουν
τον ξαφνιασμένο
από το θάρρος
ήλιο...
το κουρασμένο
από το ξενύχτι
φεγγάρι…

Η μοίρα της Άνοιξης
είναι όμοια
με τη μοίρα των ανθρώπων.

Να ξεφεύγουν
από τα χέρια του χειμώνα
να ορθώνουν ανάστημα παιδιού
που μεγαλώνει ξαφνικά
για να βαδίσει
σε απόρθητα κάστρα.

Λέξη,
Άνοιξη,
Παράθυρο και Μοίρα.
όμοια - αγέρωχα
αντίκρυ στην αυθάδεια του χρόνου.










Κεραυνός

Ο κεραυνός
θα βρει το δρόμο για τις καρδιές.

Εκείνοι που θα αντέξουν
θα υψωθούν.

Τα χρόνια
γυάλινα  στρατιωτάκια
που τα βρίσκει ο κεραυνός
κατάστηθα.











Αναχωρητές

Ο δρόμος της αναχώρησης
είναι επιλογή
συναρμολογημένος με στιγμές
ραγισμένων ευχών
που έμειναν ευχές στο διηνεκές.

Πενθούμε
την Άνοιξη
που έχασε το δρόμο της.
Πενθούμε
την ατολμία
να τρέξουμε με απλωμένα χέρια
να την υποδεχθούμε!

Η ιστορία ξαναγράφεται
διαγράφοντας τροχιές.
Μόνο που ξέχασε
να μας ονομάσει ταξιδευτές.



Με θυμάμαι

Με θυμάμαι
να σου μιλώ.
Φωνή  παιδιού που θλίβεται.

Πηγή o νους!

Με θυμάμαι
να σου  ζητώ.
Απείθαρχη φωνή γυναίκας
που γνωρίζει.

Κρουνός ο έρωτας!

Σε θυμάμαι να λες:
«θα χτίσω μονοπάτι
για νάρθεις σε εμένα».

Ο  όρκος κατοίκησε στα βλέφαρα!

Το φεγγάρι 
επιμένει να δείχνει το μονοπάτι σου...






Άστρο μου

Βυθίζομαι, άστρο μου.
Βυθίζομαι
για να αναδυθώ νικήτρια του πόνου.

Σου γράφω
από έναν κόσμο που αμήχανος θαλασσοδέρνεται...

Ψάχνω να πιαστώ
από τις φωνές των γλάρων
τους παφλασμούς των κυμάτων
στις ακτές.

Έρχονται τα μηνύματα
ή σκόρπισαν στους πέντε ανέμους
ψάχνοντάς σε;

Σε αγγίζει η καρδιά μου όπως άλλοτε;

Είναι ο ήλιος πάντα λαμπερός
όπου κι αν βρίσκεσαι;

Εδώ σπαράζει θυμωμένος...

Σε αφήνει η αγρύπνια μου να ξαποστάσεις;

Να ονειρεύεσαι.
και να θυμάσαι..
Οι στεριές είναι πολλές.
Και η θάλασσα δύστροπη κυρά.
Μα είναι αδύνατον
να μη σ΄αγαπήσει όπως εγώ…


(για τον καπετάνιο γιό μου)










Ανήκουμε στα θαύματα

Σε καθοδηγώ.
Τρομάζεις.
Χωρίς σφάλμα
οργίζεσαι.
Ταπεινώνεσαι
αγγίζοντας φριχτές αναμνήσεις.

Διαλύεις το παρόν
και το μέλλον.

Απείθαρχες εξάψεις
σε μαγνητίζουν.

Καθοδήγησέ με λοιπόν!

Ποτέ η οργή δεν θα αλλάξει την αλήθεια.
Αλήθεια είναι
πως ανήκουμε στα θαύματα.





Προσομοίωση

Διαβάζουμε ο ένας τον άλλον.
Συμφωνούμε σε όλα.
Τραγουδάμε τα ίδια τραγούδια.

Εσύ
κοιτάς το μέλλον
με λυρισμό.
Εγώ
θλίβομαι
για  το ανεκπλήρωτο παρόν.

Μοιάζουμε
και ο κίνδυνος της εξομοίωσης
παραμονεύει.







Ηφαίστεια

Ο κόσμος ναρκώθηκε
οι μέρες αλώθηκαν
η ιστορία έχει περιπλακεί
επικίνδυνα.

Ας γίνουμε
εκρήξεις ηφαιστείων
για να ταράξουμε
την αδράνεια.












Μην ρωτάς πια…

Οι αλήθειες της ζωής
παραμένουν  ανερμήνευτες.

Ρωτάς: «Κι οι ποταμοί;»
Οι ποταμοί
παραμένουν ανερμήνευτοι.

Ρωτάς: «Ποιός θα ψάλει εμβατήρια χαράς;»

Μη ρωτάς πια...

Ζητούσες έτοιμες απαντήσεις.
Η ζωή δεν χορηγείται.
Πλανιέται γύρω σου
μα εσύ είσαι ο δημιουργός
και ο άξιος τεχνίτης.





Κατακαρδοκαλόκαιρο

Γίναμε μαντήλια στα μουράγια.
Άνεμοι
μας πάνε μακριά.

Είναι κατακαλόκαιρο..

Θα αλλάξω τις λέξεις.
Θα λέμε πια κατακαρδοκαλόκαιρο.
Καθώς οι έρωτες
το καλοκαίρι
χτυπάνε κατάκαρδα.

Θα βάλω το καλοκαίρι
στη σωστή του θέση.
Δίπλα στον ήλιο
χωρίς να καίει καρδιές.

Να γράφει μόνο
κελαρυστά ποιήματα.






Απουσία

Ξεχασμένοι ρυθμοί
αντιστέκονται στης μνήμης το διάκενο
αναζητούν δρόμο διαφυγής
προς το μέλλον.

Ποτέ
κανείς
δεν τους έδειξε το δρόμο της λύτρωσης.
Ταγμένοι στην Ουτοπία
αναζητούν
χαροκαμένες μουσικές
λαβωμένα όνειρα
ματωμένα δάκρυα
και αντιστέκονται..
πάντα αντιστέκονται στο μοιραίο..
Αναιρούν το αναπόφευκτο
το υπέροχο..

Αύριο
λυπημένοι θα τριγυρνούν στις έρημες ακρογιαλιές
θα χαράζουν κοχύλια
ως να ματώσουν τα δάχτυλα
με το όνομα το πιο αγαπημένο
που το μέλλον
διέγραψε από τη μνήμη.

Κανένας φόβος
καμιά αμφιβολία
μόνο ο τρελός νοτιάς
εκείνος φταίει..
Δεν κατάφερε να διώξει τα σύννεφα.

Ίσως εκείνη η απουσία
την ώρα τη λατρευτική.
Ίσως εκείνη η απουσία
την ώρα που τα  «σ΄αγαπώ»
σπαρταρούν να ανθίσουν.

Να δεις που φταίει
εκείνη η απουσία...


2ο βραβείο του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης
 από τον Φυσιολατρικό Σύνδεσμο Πατρών (2012)



Χαρά

Δεν μπορούν να γραφτούν ποιήματα
παρά μόνο
για να τα δεις.

Ξεκουράζονται στα μάτια σου
καθώς μελετάς
την όψη των νοημάτων.

Ξιφομαχούν οι αντιρρήσεις
με τη φωνή σου.
Δεν άλλαξε.
Είναι λίγο πιο διστακτική
στα φωνήεντα.

Ασίγαστη  χαρά
να γράφω για σένα.





Ό,τι αγαπώ

Ό,τι αγαπώ είναι δικό μου
χωρίς να είναι
και ό,τι κρατώ
είναι μερικά αποσιωπητικά
που παρατείνουν το χρόνο
και δείχνουν πορείες.

Στην άκρη τους
εδρεύουν καρδιές στη διαπασών.