Φοβάμαι
πως έτσι θα είναι πια.
.
Τα καλοκαίρια θα
απολογούνται
για το μαρτύριο της
ασάφειας.
Βλέπεις
κι ας γνώριζαν πάντοτε
το καλημέρισμα του
ήλιου
κι ας τους ήταν ξεκάθαρο
πως γυρνάει να σου
απαντήσει το γιασεμί
όταν ρωτάς: σαν ποιόν
να αγάπησες και τόσο σκορπιέσαι
διαλαλώντας το;
Κι ας γνώριζαν
πως το αντικριστό μας
πέρασμα στην αιωνιότητα
ήταν του έρωτα σημάδι
.
Κι ας γνώριζαν
το καταχθόνιο σχέδιο
των ηρώων μας
-ποτέ τους τέτοιο κι
υπερβολή θα ήταν, μα ποίησης χάρη-
να μην ξεχαστούν
για να μην ξεχάσουμε
δαρμένοι από τύψεις
κι απορίες
υπεκφυγές και ηθελημένες
άγνοιες κινδύνων.
Ω τα καλοκαίρια
εφεξής
θα αναρωτιούνται “γιατί
σε εμένα η ρετσινιά;”
και οι Ιούληδες-Ισκαριώτες
θα αρνούνται
το κακό τους ριζικό.
Σίγουρα
οι μέλλοντες έρωτες
των γιασεμιών και των
ανθρώπων
μόνοι θα απολαμβάνουν
το ατομικό τους νέκταρ
πάντα αυτοί οι αθώοι
και οι τρελοί
εις τους αιώνες.
