ΣΟΝΕΤΑ της Φωτεινής Κουφογάζου/ Η ανάγνωση της Μίνας Παπανικολάου

Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2016 από τις εκδόσεις "Αρισταρέτη" η πρώτη ποιητική συλλογή της Φωτεινής Κουφογάζου-Αγγουριδάκη με τίτλο ΣΟΝΕΤΑ.

Ήρθε στα χέρια μας το πόνημα μιας φίλης εδώ και χρόνια αγαπημένης.

Έπρεπε λοιπόν να "ανοίξουν" τα μάτια της ενσυναίσθησης και να σκύψω πάνω από τα γραπτά της αμέσως μετά το κάλεσμά της.

Εκεί ανακάλυψα αυτά που ήδη γνώριζα αλλά..μέσα από τον έμμετρο ποιητικό της λόγο.

Κι ήρθε το ποίημα να μας πει 

πως αντικρίζονται τα άστρα στους ουρανούς. 

Πάντα ένα ποίημα μας το λέει.

Ποιος άλλος τολμά να αντικρίζει ασκεπής την μουσική τους;!

Ήρθε η Άνοιξη να γράψει με μελάνη ανεξίτηλο τα μυστικά των όρθρων, 

να γράψει για τα νερά των ιερών πηγών που κοινωνούν 

άυπνα τα ασώματα αισθήματα.

Κι ήρθε μαζί και η ποιήτρια να ιστορήσει των παθών 

και των μαθών τα ανείπωτα. 

Διότι μπορεί, να έτσι απλά κι ανεπιτήδευτα, 

μες της ζωής το φως να υπάρχει -πώς αλλιώς;- η ιστορία του Λορέντζο!

Αν πέρασε καιρός, εσύ δε λησμονιέσαι
ένας αγέρας ήσουν, της ζωής το φως
που άφησε τη λάμψη του να βλέπω πώς
τα βράδια στα κρυφά με συλλογιέσαι
***
μαργώνουν τα πουλιά στην καταιγίδα
φωλιάζουν μόνα μεσ' στο κρύο του βοριά
παράξενη σαν πέφτει τώρα καταχνιά
μαζεύει ο ήλιος τη στερνή αχτίδα
***
η άνοιξη απρόσμενα θα ντύσει
διαβαίνοντας το δρόμο το μακρύ
τα λούλουδα του Μάη μας θα βάψει
............................................................
μοσκοβολιά θ' απλώσει, θα σκορπίσει
σαν πέπλο μεσ' στου κάμπου τη γιορτή
το δάκρυ το στερνό τώρα να πάψει....

Το δάκρυ το στερνό πριν γίνει αιθέρας, αυτή είναι η μοίρα του, γυρνά στα μάτια ανατρέποντας ισορροπίες. 

Πώς να κρατήσει η ποιήτρια την πίκρα να μη φανεί; 

Κοιτά από μακριά , αγγίζει τον ώμο, χαϊδεύει τα μαλλιά, παρηγορεί, θυμώνει και μαλώνει , τέλος κατανοεί γιατί πιστεύει πως δεν είναι αυτή η τύχη της αρετής του ανθρώπου. 

Κι είναι βαθιά ανθρώπινο να λυγίζεις, να μονάζεις απ΄ τον πόνο στην αγρύπνια σου. Μα όταν διαλέγεις την απάθεια του νου, την ολιγωρία, τότε ε! τότε τη βρίσκεις απέναντι να σου θυμίζει πως χωρίς γροθιά δεν ανοίγουν οι πόρτες! 

Χωρίς ψυχή δεν ξεδιπλώνονται οι ιδέες, δεν υψιπετούν τιμημένα δάκρυα!

Σαν ανεκλάλητη χαρά

Κοντεύεις πια τα όρια, τώρα να ξεπεράσεις

αφού τα περιθώρια στενέψανε πολύ

ελάχιστοι διαβήκανε αλώβητοι, γιατί

αλάργεψες το χρόνο σου, εδώ να μεταφράσεις

***

ένας στηλίτης μοναχός, στες ράχες της αγρύπνιας
γύρω σου τόσα ξωτικά και ράθυμα πουλιά
δόκιμος ξέμεινες εκεί ακόμη στα σκαλιά
σαν ανεκλάλητη χαρά της νιότης σου ενύπνια
***

πυκνή ομίχλη απλώνεται σαν άλλη ακηδία
θολώνοντας τους στοχασμούς που τρέφεις στα κρυφά
περίβλημα εφόρεσες το Εγώ σου μ' ευκολία
..........................................................................
γίνηκες νότα του καιρού χάσμα μια μονωδία
της προσευχής τον άγγελο δε στέργεις πια σοφά
τεταραγμένη θάλασσα του Νου η αλαλία

Η Φωτεινή αγγίζει στην ποίησή της, με την ποίηση της, πτυχές που για όλους είναι υπαρκτές, είναι βιώματα, είναι ελιξήρια ζωής και αθωότητας.

 Η φιλία! Πόσο ιερή και στα μάτια της πόσο ψηλά!

Τονίζει αυτό που όλοι μας γνωρίζουμε καλά κι ας μην τολμούμε κάποτε να το πούμε από εγωισμό ή επειδή υψώσαμε ασπίδα προστασίας από βέλη του ανθρώπου: Σε χρειάζομαι, θέλω να ξέρεις πως χωράς μες στη ζωή μου κι εγώ κρατώ μια θέση στο δικό μου αρχονταρίκι, για σένα που ως πνεύμα ανταμώθηκες μαζί μου κι άλωσες τα παραθυρόφυλλά μου, τις ασπίδες μου με το σπαθί σου. Σπαθί που δεν πονά και δεν ματώνει κανένα. Συντροφεύει τους όμοιους ως σύμβολο τιμής!!

Περί φιλίας

Η μοναξιά των φίλων, μοιάζει με τη δική σου
σμίγει για λίγο Μοίρασμα, αλάθητο, αγνό
σ' εφηβικές διαδρομές, σε μιας πνοής αχό
τυχαίο πάλαι αλλοτινό, πέρασμα στη ζωή σου

γίνεσαι ο χιονάνθρωπος ,ακούς με την ψυχή σου
όλους αυτούς τους καρδιακούς με άδολη ματιά
υπάρχουν, για ν' απλώνεται η σκέψη σου πλατιά
συμπαντική η ιαχή της θάλασσας, θυμήσου..
...............................................................................
φυλλόχρωμα σκορπίσματα του αγεριού βροχή
θάλπουν με χίλια νάματα την άμοιρη ψυχή μας
σε διαδρομές εφόδια ψαύουνε για να βρουν

χρόνοι μας ασυμβίβαστοι που λάθεψαν φτωχοί
μας στέλνουνε μηνύματα συμπαντικοί αχοί μας
αντάμα τους βαδίζουμε αλλάζοντας τον ρουν..

Κι όλα αυτά χωρίς καμιά έκπτωση καμιά διαφυγή στο εύκολο που αρπάζει το νου σε μια στιγμή απροσεξίας ή κόπωσης. 

Ο Λόγος, ο λόγος ως θέση και στάση και γνώμονας. 

Διότι ήταν στην των πάντων Αρχή, είναι και θα σφαλίσει με αυτόν το Τετέλεσθαι.

Του Λόγου το ορθόν

Γνώμονα νάχεις πάντοτε του Λόγου το ορθόν

μη σε φοβίζουν τα θεριά, εκείνα της αβύσσου

θωράκισε το στήθος σου, αμέσως και αφήσου

γιατί το άγγιξε βαθιά, στη γέννα η Κλωθώ...

*** 

θα τριγυρνούν αιμοχαρή, γύρω σου και παντού

στρατηγική πάλαι ποτέ, ήταν το παιχνίδι

άσε να χάνονται εκεί ,δεμένοι με βαρίδι

τα όρια επισφαλή, φύλαγε για καλού....

*** 

Τολμά.

Η ποίηση της Φωτεινής εμπεριέχει ρώμη και τόλμη. Μιλά ξεκάθαρα με τέχνη και τεχνική διάπλασης του λόγου της.

 Φτάνει να απολογείται για μια ολόκληρη γενιά.

Να απολογείται, γυναίκα-μάνα γονατιστή όχι επειδή κάποιος την έχει ταπεινώσει μα από τον ανθρώπινο θρήνο που αφαιρεί τη ρώμη από τους αιμάτινους του σώματος αρμούς.

Παράπεφτε μεσ'στους καιρούς της μάνας η ευχή
περίσσευε η έγνοια της σε πλάνα καταιγίδα
ξύλινη γλώσσα άφωνη φάνταζε η ελπίδα
ψευδαίσθηση την είπανε ,του λάθους ανοχή

***
παράταιροι υπάρχουμε χωρίς τη συνοχή
ανθίζουνε οι 'μυγδαλιές τ'ουρανού ασπίδα
μ'έναν Φλεβάρη βρόχινο επισφαλής δικλείδα
κλειστές στροφές προέκυψαν ως άλλη εκδοχή

***
σε μια στροφή μας ρίγησε αγέρι δροσερό
έφερνε τόσες ευωδιές, ρίμες αγαπημένες
αύρα π'απλώθηκε σιμά σκορπίστηκε μεμιάς

***
φίλησε μια στιγμή εκεί το χώμα καρπερό
ξανάφερε τις άνοιξες οπού'ταν ξεχασμένες
για να ποτίσουν με φωτιά τα λάθη μιας γενιάς

Κι ελπίζει, ελπίζει. 

Βρήκε αποδέκτη και εντολέα της μελλοντικής ελπίδας τα μάτια των παιδιών 

και τις καρδιές τους

-Στα μάτια των παιδιών-

1η εκδοχή

στα μάτια των παιδιών βλέπω τη μέρα

π' απλώνεται μυριόκαλη σιμά μου

σκορπάει τις χαρές στα όνειρά μου

λαμνοκοπάει της ζωής η παντιγιέρα

***

στα μάτια των παιδιών μεθάει ο ήλιος

βάφει με φως ακρογιαλιές κοχύλια

θαλασσινά ασπροκέντητα μαντήλια

αλλιώτικος μοιάζει ο καιρός και φίλιος

***

γελάει ο ουρανός και γαληνεύει

μέσα γεννιέται ο θεός που μας κοιτά

κάνε τ' αδύνατα να μοιάζουν δυνατά

***

δώσε ανάσα στο παιδί να σου χαιδεύει

και φύλαξέ το μεσ' στον κόρφο σου καλά

ως να μπορείς να φτερουγάς εκεί ψηλά

Τέλος, και από ψηλά, όπως ταιριάζει στους γενναίους, ανταμώνει μέρα με τη μέρα, χρόνια τώρα τους συνδαιτυμόνες της στα άρρητα. 

Όλους εμάς που μας τιμά και την τιμούμε απόψε. 

Που λαχταρούμε τον αχό της θάλασσας ταξιδευτή στα όνειρά μας να πάει εκεί που τίποτα δεν κρύβεται, δεν φανερώνεται, δεν λάμπει αστράφτοντας στο φως παρά στη θάλασσα της μουσικής και της ποίησης. 

Μαζί μας, μαζί της ταξιδεύουμε σήμερα κι είμαστε όλοι κι όλες τα κουπιά το σώμα του ταξιδιού της, οι καπετάνιοι και οι ναύτες, οι γαλέρες και τα ποντοπόρα, τα αμπάρια και η γέφυρα της πνευματικής μας συγγένειας.

Κι είμαστε εδώ όχι από ανάγκη καμμιά ούτε αυταρέσκεια μα από καταβολής  ορμή και Λουντεμική ορμήνεια: Να αγαπάς!

Με τα φτερά του άλμπατρος

Συνδαιτημόνες γίνανε τα άρρητα
στους μακρινούς γλαυκούς ορίζοντες του Νότου

θύμησες, μυστικά οράματα του νόστου
παράξενα πουλιά μου ανεκλάλητα

***

με τα φτερά του άλμπατρος πετάς
στις μακρινές πατρίδες της Δωδώνης
μεσ' στα λευκά κοχύλια έμελλε να τραγουδάς
του Ποσειδώνα την ψυχή για να φτερώνεις

***

τετράγωνα τους κύκλους σύ εφόραγες

και τ'όνομά σου να κυκλώνει την ανέμη

μαβιές γραμμές των οριζόντων θώραγες

***

κάθε που φύσαγε ο καιρός σαν το μελτέμι
κατά συνθήκην στους αιώνες γυροβόλαγες

παιδί που τ'άστρα μέτραγε με το Λουντέμη

Ευχαριστούμε Φωτεινή!

Καλοτάξιδο!

Μίνα Παπανικολάου

Κατερίνη

7/4/2016