Εκείνοι που έφεραν την καταχνιά
ήταν άνθρωποι δικοί μας.
Γνώριζαν την σκιά που μας ακολουθούσε
ανέπνεεαν τον αέρα που μας ζούσε
κρατούσαν την ψυχή μας.
Εκείνοι που έφεραν την καταχνιά
έλεγαν πως μας έμοιαζαν
και τους πιστέψαμε.
Δεν είδαμε τη φρικτή τους όψη
παρά μόνο όταν μας στέρησαν την πίστη μας
και τη θέλησή μας για ζωή.
Και τότε ακόμα
έστησαν χορούς και γιορτές τρισάθλιες
πανηγυρίζοντας
για μια μια νίκη που κανείς δεν γνωρίζει το λάφυρό της.
Εκείνοι που έφεραν την καταχνιά
θα μας μοιάσουν τελικώς
στην ομοίωση της λύπης
που θάρθει με το πλήρωμα του χρόνου
Και τότε θα κλαίμε πάλι
για τη λειψή τους ζωή
μα δεν θα υπάρχει δέντρου σκιά για την λύπη τους.
Τα μάτια οικτίρω
που δεν είδαν το πέτρινο αίμα των φλεβών τους.
8/7/2016
(Κείνοι που φέρανε την καταχνιά//Τίτλος δανεισμένος από τον Μενέλαο Λουντέμη)
ΜΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ// Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ
