Νομίζεις πως
διαλέγεις την ώρα που φεύγεις.
τους προορισμούς
τα βήματα
τα μέσα και τα έξω του κόσμου σου.
Βάζεις σε τάξη βαλίτσες και χάρτες στα χέρια
με σημειωμένα αδρά τα μελλοντικά σου ίχνη.
Διαλέγεις την ώρα που φεύγεις
να αφήσεις πίσω
μαχαίρια που επάνω τους
το αίμα νωπό παραμένει
σε πληγές
που βουβές σιγορέουν το θρήνο τους.
Πιστεύεις διαλέγεις την ώρα που φεύγεις
τι θα πεις
να θυμούνται από εσένα εκείνοι που αγάπησες.
Όμως
την ώρα που φεύγεις
δεν υπάρχει πια λέξη
να γεμίσει ως πάνω το ποτήρι της πίκρας
που καθώς ξεχειλίζει
ελαφραίνει
για να δώσει ελπίδα
πως βαραίνουν λιγότερο
οι πεθυμιές κι οι αγρύπνιες
στα προσκέφαλα πάνω των παιδών που σε πρόδωσαν
των γονιών που υπολόγισαν
που πονάς
και χτυπήσαν.
Την ώρα που φεύγεις
δεν υπάρχει θυμός
ούτε λύπη.Μόνο θάρρος
καθώς ήξερες πάντα
πως η πορεία σου δεν άρχισε τώρα.
Στης ζωής σου το δρόμο
πάντα ήσουν εσύ
το πιστό σου σκυλί
και ο μόνος σου ήρωας.
Μίνα Παπανικολάου
Κατερίνη
16/01/2017
..........................................................................................................
