..έτσι όπως κοιτώ το 2016 κάνοντας τον απολογισμό μου, βλέπω εικόνες ανθρώπων, τον ίδιο μου τον εαυτό, σαν τρίτος- ξένος άνθρωπος, θυμάμαι , κάποτε αναπολώ κι άλλοτε σβήνω από τη μνήμη μου.
Το 2016 συνοπτικά ΄ήταν μια από τις χειρότερες χρονιές μου αλλά η διδακτικότερη.
Μου έφερε τους χειρότερους ανθρώπους κοντά μου (καιροσκόπους, "μικροπωλητές" μεταμφιεσμένους/ες κυρίως), τους καλύτερους ( αληθινούς φίλους για μια ζωή), τα χειρότερα συναισθήματα ( μίσος, απογοήτευση από τους άλλους κι από εμένα την ίδια) περηφάνια (για τους άλλους και για εμένα την ίδια), απογοήτευση για το μέλλον της χώρας, ένα εισιτήριο που θα εξαργυρωθεί το 2017 ως μετανάστρια πλέον, έναν θάνατο κυριολεκτικό, δύο μεταφορικά τεκμηριωμένους, την αναμονή μιας νέας ζωής, (ως γιαγιά πια), μια συνειδητοποίηση για το σύστημα που νόμιζα για χρόνια πως θα άλλαζα από μέσα, μια αρρώστια που νίκησα, μια ζωή άλλου ανθρώπου που γλίτωσα, δύο έργα που τελείωσα και ένα όνειρο μόνο που θρέφω με σθένος και επιμονή.
Γύρω μου ακούγοντας πια κι όχι μιλώντας (το κέρδος της ωριμότητας ανγκαστικής και μη) οι άνθρωποι πάντα ζούσαν όλα αυτά που πρωτοένιωσα φέτος.
Αναρωτιέμαι που ζούσα ως τώρα..Σε ένα σύννεφο ίσως όπου όλα ήταν μια χαρά τακτοποιημένα, οι μνήμες, οι νίκες , οι ήττες, βρίσκονταν στα συρτάρια τους σκεπασμένα με τα δαντελωτά μετάξια της μάνας μου.
Τίποτα δεν έμεινε ίδιο, ούτε εγώ είμαι η ίδια, ούτε οι γύρω μου.
Ένα μονίμως αναμμένο κεράκι θυμίζει τις ψυχές που χάθηκαν τα συναισθήματα που άλλαξαν, εκείνα που έσβησαν.
Ο απολογισμός βαραίνει γλυκόπικρος.
Τα μάτια δεν χρειάζεται πλέον να βλέπουν.
Οι αισθήσεις οξύθηκαν, προς το φως θωρώντας πια μόνο από επιλογή.
2016 μια χρονιά που 'οπως λένε κι οι πλέον κοντινοί μου φίλοι, αν τη ζούσε άλλος ή άλλη -καθώς ήταν τόσο καλή και τόσο κακή συνάμα-θα είχε τρελαθεί.
Καθώς φαίνεται, είμαι γερό σκαρί όπως κι οι περισσότεροι Έλληνες κι ας μην το πιστεύουμε πάντα ή δεν το ενεργοποιούμε στην κατάλληλη στιγμή.
Ξημέρωμα 2017 λοιπόν, η χρονιά της αλλαγής, της μετακίνησης, της εκκαθάρισης.
Στις αποσκευές μου θα πάρω σίγουρα μία φωτογραφία μόνο, θυμητάρι της παλιάς ζωής.
Τη μέρα δεν γνωρίζει κανείς κι ούτε θα μάθει.
Όταν ανατέλλει εξάλλου, μόνο από τα σημάδια ξέρεις το πότε. Από τα σημάδια επίσης γνωρίζεις ποιός έζησε. Από τα σημάδια νιώθεις άνθρωπος.
Μόνο ας μην ζούσε η χώρα την τόση ντροπή, την τόση οδύνη, την τόση αγέλαστη άνοιξη!
Η ευχή μου:
Καλή και Δημιουργική Χρονιά! Και του χρόνου ας σπάσει ρόδι τυχερό στην πατρίδα μου! Ας κρατηθεί όρθια μαζί με τη γαλανόλευκή της θωριά!
Καλή Χρονιά Έλληνες και Ελληνίδες!!
Καλή και Δημιουργική Χρονιά απάτριδες Έλληνες κι Ελληνίδες δημιουργοί, όπου γης!
Μίνα Παπανικολάου/Συγγραφέας
Κατερίνη
30/12/2016
ΥΓ: Τις μέρες των γιορτών υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόνοι, παιδιά χωρίς γονείς, ηλικιωμένοι χωρίς συντροφιά. Ξέρετε εσείς τί πρέπει να κάνετε κι ας μην το μάθει κανείς, ας μην φωτογραφηθείτε "φιλανθρωπώντας"
Από καρδιάς μου Ευχαριστώ!
Μίνα
