τύλιξε με. απόψε.
Πονώ.
Αγωνία, τρόμος, πανικός.
Αφήστε με πια, κάτω στη γη. «Είδα».
Σαν τα σκουλήκια οι μικρές, φτωχές ψυχές.
Αυτές που κάστρα χτίζουν,
πολεμίστρες, χάνια για τους φτωχούς
τους αυλικούς, τους στρατηλάτες σαν
κι εμένα.
Ξεπέζεψα ν’ αναπαυτώ.
Με βλέπω τώρα,
έχω ένα άτι περήφανο
λάμπει σαν ήλιος.
Μπαίνω, πίνω το κρασί
της ευδαιμονίας: γλυκό, στυφό μαζί.
Σε βλέπω σαν μιλώ,
δεν σε αγγίζω,
δεν μ’ αφήνεις να σ’ αγγίξω και τρέμω.
Φεύγω κι εσύ μ’ αφήνεις.
Πονάς,
μα μ’ αφήνεις.
