Καταποντισμός στα ανεξήγητα
Τί
νόμιζες
πως
είναι η αγάπη;
Εισιτήριο να το ακυρώσεις
και να πεις πως ξεμπέρδεψες;
Καταποντισμός
στα
ανεξήγητα είναι
ακροβασία
των ανέμων
στις
βουνοκορφές
και μια στάλα κόκκινο μελτέμι
στα χέρια μας.
και μια στάλα κόκκινο μελτέμι
στα χέρια μας.
Καταφάσεις
Μού ΄χες υποσχεθεί
έναν ανέφελο ουρανό.
Δεν θυμάμαι
πότε άλλαξες γνώμη!
Οι αντιφάσεις
διατήρησαν τον αυθορμητισμό
τους
και τα δάκρυα
μεταμφιέστηκαν
σε καταφάσεις.
Ονειροπόλοι
Θα μπορούσε
να είναι αληθινά
τα σύννεφα του ταξιδιού.
Θα μπορούσε
να μην είναι επίπονη η
ωριμότητα.
Αδυνατεί να συμβιβαστεί
το χαμόγελο της ενηλικίωσης
με το όραμα της ελευθερίας.
Ξεσπώντας
η κραυγή της απελευθέρωσης
μας εκσφενδονίζει
στο σύμπαν.
Θα ζήσουμε
επιμένοντας να
είμαστε ονειροπόλοι
επιμένοντας να
είμαστε αληθινοί.
Γνωρίζοντας
Μεγαλώνοντας
δεν υπάρχουν πια μυστήρια.
Έτσι
οικιοθελώς στροβιλίζεσαι
στη χαρά
και στη λύπη.
Γνωρίζοντας...
Αρχικά της επιστροφής
Πάντα
με δυσκόλευαν τα αρχικά των ονομάτων.
Μην
ήταν λαθεμένη η λέξη;
Κι
αν από το Α πήγαινα στο Ωμέγα
χωρίς
ποτέ να περπατήσω την αλφαβήτα;
Κάπου
ανάμεσα θάχαμε χαθεί.
Ανύποπτα
τα θελήματα
που
κάνουν τα αρχικά των ονομάτων.
Αν
ήταν το όνομά σου σαν όλα τ΄άλλα
θα
χρειαζόταν αρχικά;
Αφού
για τώρα και για πάντα
είναι
τελικό.
Ανύποπτο
το θέλημα του αρχικού σου ονόματος.
Κύριο,
Πρώτο κι Ατελεύτητο.
Το
Λάμδα
νικιέται
μόνο από τη λήθη.
Και
η μνήμη διατηρεί το αρχικό του σχήμα
χαραγμένο
στη γεύση
που
άφησε εκείνο το φιλί.
Σίγμα
το τελικό σου
και
άχρονη αρχή του τέλους.
Δεν
μετρώ πια τις λέξεις
ούτε
τα αρχικά των ονομάτων.
Ήσυχα
χαράζω με τα νύχια
στη
φλέβα
το
Εν και το Όλον.
Υποσχέθηκα
στον
σταυρό που μου φόρεσες
φυλαχτό
και Γολγοθά.
Τώρα
ας βάλω στα ακροδάχτυλα βελούδο.
Μη
χαλάσει η τάξη των γραμμάτων.
Αν ταραχθεί
η ακροστιχίδα
θα
χαθεί ο δρόμος της επιστροφής.
Ενατένιση
Δεν ξέρω πια
πως γράφονται τα ποιήματα!
Οι λέξεις κρύβονται
αποσιωπώντας
τα πολύτιμα μυστικά τους.
Περιφέρονται διψασμένες ..
Είναι θάλασσες υπομονής
με καρτερία αγάλματος.
Τώρα πια
τα φλύαρα μάτια μας
βηματίζουν ανάερα
επουλώνοντας θλίψεις
πανάρχαιου πένθους.
Νουθεσία
Δεν ήταν του παρόντος κόσμου.
Ακόμα και τα ρούχα
τραχειά στεκόταν πάνω του
ξένο σώμα
αδιάφορο.
Άντεχε
κουβαλώντας αγόγγυστα
τις χαρές και τις λύπες.
Όταν ξεχνιόταν
Άντεχε
κουβαλώντας αγόγγυστα
τις χαρές και τις λύπες.
Όταν ξεχνιόταν
χαμογελούσε
νουθετώντας
νουθετώντας
έναν
κόσμο παράλογο.
Θέωση
Μπορώ ...
Να θυμώνω
Να κλαίω
Να οργίζομαι
Να γελάω
Να κάνω λάθος
Να μισώ
Να ονειρεύομαι
Να αγαπώ
Να μένω αμίλητη
Να κρατώ κακία
Να συγχωρώ!
Να επιστρέφω
και να φεύγω.
Αν διαφέρεις
θάχεις κατακτήσει
με το σπαθί σου
τη θέωση.
Άσε με να κυνηγώ ανέμους.
Με την παιδικότητα και την
αφέλεια
του ονειροπόλου.
Άσε πια τον ουρανό μου!
Έχω τόσο ταξίδια
ανολοκλήρωτα!
Για μια αιωνιότητα αργότερα!
Προοπτική
Ζωής
δάκρυνο διάδημα
και αγέρωχος προσανατολισμός.
Εσύ
κατέχεις τα κρυφά νοήματα
τα θαύματα
τις ρίμες
τις νότες ανεξιχνίαστου Παράδεισου.
Είδες ποτέ αληθινά;
Οργή μου δυσνόητη.
Πώς άνθισες;
Ποιός σε όρισε
κατακτητή του ουρανού μου;
Εγώ ήμουν
που άφησα
ελεύθερη την προοπτική!
