ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ -ΕΠΙΜΕΤΡΑ (6)- ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΙΝΑ

Επίμετρα

I.

Να θυμηθώ να κλείσω τα παραθυρόφυλλα.

Δεν είναι καιρός για φερτές καταιγίδες.

II.

Σε φυλλωσιές θλίψης,

μάθε να ακούς χαμόγελα.

Μοσχομυρίζουν θάλασσα!

Μοσχομυρίζουν ζωή!

ΙΙΙ.

Να τραγουδάς

όπως τα αηδόνια

δεν υπολογίζουν το σκοτάδι.

Να σφυρίζεις σαν παιδί

όπως η πέτρα

που πετώντας τη

διορθώνει τα λάθη.

Να γελάς

όπως η καρδιά

ανταμώνει στίχο το στίχο.

ΙV.

Μην κλαις πια.
Μη ρωτάς κάθε ανεμοδείκτη.

Ίσως ποτέ δεν μάθουμε
που πάνε οι άνεμοι
όταν ξεμακραίνουν.

VI

Να ανταμώνω το στίχο.

Να κλίνω το γόνυ

στο χώμα που με γέννησε.

Να μιλώ τη γλώσσα της αγρύπνιας

καθώς το στάχυ γεννά τον ψίθυρο της γης.

Χ

Το πρωί διέβαλε τη νύχτα

ροδίζοντας ασυμβίβαστα  όνειρα.

Σαν παιδί

που αμφέβαλλε για τα "πρέπει".