Τους γνώριζα καιρό
και εκείνους με το θυμό
τους άλλους με τη λύπη
τον αιώνιο πόνο στα βλέφαρα
την ανοιχτή πληγή στο στήθος
τα κομμένα μάτια απ΄την προσμονή.
Στη γωνιά του δρόμου έβρισκαν καταφύγιο
διότι εκεί μπορούσαν να προσέχουν καλύτερα τα νώτα τους-έλεγαν.
Ήταν ορατοί και ολάνθιστοι
σημάδι εύκολο
χαρακτηριστικό των δρόμων που γράφουν ιστορία.
Να τους νοιάζομαι
και να τρέχω
χρόνια
να φωνάζω: φυλάξου.
Μα όταν ήρθε η θλίψη
ο δυσβάχτατος πόνος
με την καυτή ελπίδα στο στήθος
εκείνοι που ποτέ δεν βοήθησα
κι ούτε που τους περίμενα να μου σταθούν
φύλαξαν με το δικό τους δάκρυ
το δικό μου λυγμό
τάζοντάς τον να είναι κοινωνία χαράς.
Να σε αγκαλιάσω-παιδί μου- κι ας μην έμεινε στάλα κουράγιου
στα μάτια ,
στους ώμους.
Κι όπως έταξα
ας είναι η στερνή μου ανάσα
στη δική σου καρδιά
αναγέννηση.
Χαμογέλασες
και είδα
την Ζωή να νικάει τον φόβο.
16/10/2015
Κουάλα Λουμπούρ - Αθήνα
Νοερά μαζί
ΜΠ
