Η ψυχή καταγράφει
εκείνα που η νόηση δεν τολμά
και μετά,
μια στιγμή τρομερή
τ΄ απορρίπτει.
Σε ισθμούς,
συμπληγάδες,
πηγάδια,
εφορμούν ακριβές της καρδιάς
συνευρέσεις
με τ΄ ανείπωτα.
Κι έτσι απλά,
η ζωή προχωρά.
Ποιος θυμός,
ποιος λυγμός,
ποια εξήγηση
παραμονεύει στα ξεσπάσματα της λήθης;
Κι οι μελλοντικοί αναγνώστες
πώς να βρουν τα σπασμένα νοήματα,
όταν οι παρόντες ισχυρισμοί
κρίνονται ανεπαρκείς
κι αδιάστατοι;
